Door Sanne | Minder gaan werken is best wel een dingetje. Ik vind mijn werk namelijk hartstikke leuk. Ooit ben ik begonnen bij het bedrijf waar ik nu werk met vier dagen per week, dat ging prima. Een jaar of 2,5 geleden leek 3 dagen me nog mooier. Gaf me wat meer tijd voor ‘de kids’ en hobby’s en zo. Tof. Het hielp ook enorm qua vermoeidheid, trouwens. Vanwege de MS ben ik áltijd MOE. Met hoofdletters, ja. Onderstreept en dikgedrukt ook nog. Het is namelijk niet gewoon moe, maar echt slopend moe. Je staat moe op, en je gaat moe naar bed. En daartussen ben je moe. Je moet je energie doseren zeggen ze dan. Ben ik goed in, doseren. Niet dus. Ik ga er VOL in, en zie wel waar het schip strandt. Met het risico dat ik halverwege al op een koraalrif vastloop. Als ik dan nog door blijf gaan, want dat moet van mezelf, dan loop ik het risico om te breken en niks meer te kunnen, Titanic Style. En daar heb ik alleen mezelf mee.
Ik heb jarenlang ontkend, geknokt, gestreden en geprobeerd. Nu ben ik het beu.
Lees ook: Hoe ik mijn #vettepenszietgeenmens houding het keukenraam uitmieterde
Stoppen met doorgaan
Hoe dan ook, dit is geen medelijden blog. Ik hou niet van medelijden, zo’n drama is het ook allemaal weer niet. Maar de reden ‘waarom’ vertellen is ook wel handig, zeker omdat ik nu niet meteen hoor ‘Ik ben ook wel eens moe’. 😉 Omdat er inmiddels een derde spruit is bij gekomen waar ik van wil genieten, en ik een beetje moe (daar issie weer) was van te proberen almaar dóór te blijven gaan en zo de helft te missen, ga ik een dag minder werken. Van 3 dagen per week naar 2 dagen per week. En dat vind ik enorm fijn. Want dan kan ik 5 dagen per week thuis tutten, en hou ik genoeg energie over om wat te doen. Heeeuurlijk is dat. Energie hebben om wat te doen.
Rondje wandelen
Ik wandel tegenwoordig vrijwel dagelijks als ik vrij ben met mijn ‘bundle of joy’ een rondje. Klinkt ongetwijfeld enorm saai, maar ik kan er enorm van genieten. Als is het maar omdat mijn draagdoeken dan ook nog eens buiten komen. Is leuk voor ze. Komen ze nog eens ergens. Voorheen kende ik de complete tv programmering uit mijn hoofd, maar een paar tripjes van de bank naar de keuken en terug was het wel zo’n beetje. Dus een klein rondje wandelen staat voor mij gelijk aan een luxe spa. Bizar, I know. Ik word oud.
Aan de slag
En als ik weer wat meer energie krijg, en wat meer kán en wíl, wordt het ook tijd om wat aan mezelf te doen. Ik ben (hopelijk) geen Ma Flodder hoor, maar het mag best allemaal wat meer ‘in model’. Dankzij nieuwe medicatie waardoor ik maar weinig binnen kan houden ben ik dan wel 4,5 kg in 1 week kwijt, maar qua figuur verandert er dan weer niks. Jammerdebammer. Ooit in een grijs verleden ben ik gaan hardlopen, en dat vond ik fijn. Vooral met heel harde muziek op, en bij voorkeur in de regen. Even niks. Dus dat wil ik weer gaan doen. Deze keer niet met Evy. Want a. ik kan haar niet uitstaan. En b. ik kan haar echt niet uitstaan. Oh, en ik moet d’r niet. Het werkte wel hoor, van 0-5 km in een aantal weken. Hartstikke mooi. Maar ik voel me enorm ongemakkelijk als haar zoetgevooisde Belgische stemgeluid in mijn oor fluistert dat ik het zo goed doe. En dat ik trots moet zijn op mezelf. En dat ik het toch maar mooi allemaal voor mezelf doe. Mens, laat me met rust zeg. Brrrr….
Nee, deze keer ga ik voor Zombies. Die me achterna zitten waardoor ik moet versnellen en zo. Heel ander soort gehijg in mijn oor. Lekker.
Foto zombie scene via Shutterstock
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
Wandelen klinkt helemaal niet saai. Wandelen is geweldig! En een uitstekend alternatief voor hardlopen.