Door Inge – Dit is iets wat ik tegenwoordig vaak lees. Vaak ingegeven door het zoveelste incident waarbij een tiener zijn boekje te buiten gaat. Van brutaal zijn tegenover de docent tot zelfs het neersteken van een leeftijdgenoot of het overvallen van een bejaarde op een begraafplaats. In dit blog ga ik de toename van jeugdcriminaliteit niet analyseren. Hoewel ik daar best gedachten over heb, wil ik niet pretenderen een deskundige te zijn op dit gebied. Ik wil wel even kijken naar een bepaald aspect: het respect van de jeugd of het gebrek daaraan, en dan met name of het zo is dat ze ‘voeger meer respect hadden’ en waar dat dan vandaan kwam.
Luisteren of je krijgt een pak ransel
Klinkt dit je bekend in de oren? Dan ben je vast ouder dan 40 jaar; dikke kans dat je ouder bent dan 50. Tegenwoordig is het zelfs strafbaar als je je kind slaat. Een corrigerend tikje wordt vaak nog wel geaccepteerd, maar slaan is uit den boze. Nu ben ik zelf niet afgeslagen vroeger, maar ik zag het wel gebeuren. het was de normaalste zaak van de wereld. Niet alle ouders waren zo, natuurlijk. maar veel vaker dan nu het geval is. Wie niet horen wil, moest maar voelen. Zouden ouders van toen daarmee respect hebben getoond, en zouden ze daarmee hun kind leren wat het is om respect voor anderen te hebben?
Hussen met je neus ertussen
Zegt deze uitspraak je iets? Ook dan ben je waarschijnlijk ouder dan 40. Het is een standaard antwoord dat ouders vaak gaven als hun kind vroeg: ‘Wat eten we?’ Het is niet een op zichzelf staand iets. Het was typerend voor de manier waarop vroeger kinderen standaard in het ongewisse werden gelaten. Kinderen werden vaak dom gehouden door dit soort dooddoeners. Andere voorbeelden zijn: ‘Kindjes die vragen, worden overgeslagen.’ Of: ‘Als grote mensen praten, moeten kinderen zwijgen.’ Of wat dacht je van: ‘Schelden doet geen zeer’. Ken je die ook? Dat zeiden ouders vaak als hun kind klaagde dat een ander kind hem of haar had uitgescholden. Daar moest je over klagen, want het waren slechts woorden en daar voelde je niets van. Niet huilen. Snoepje en zoooo, het is weer over! Wat ik hiermee wil zeggen? Nou, ik zit hardop te denken over de manier waarop veel ouders vroeger, toen de jeugd nog respect had, hun kinderen met heel wat minder respect behandelden dan nu vaak het geval is. Dan doel ik op het feit dat er tegenwoordig wel aandacht is voor pestgedrag, dat ouders nu vaker hun kind serieus nemen en eerlijke antwoorden geven. Zonder een historische analyse te willen maken en al helemaal niet een oorzaak en een oplossing te willen aandragen voor de ’toegenomen respectloosheid van de jeugd’, wil ik er gewoon even mijn licht op werpen.
Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg
Dit is er ook zo eentje. Hij lijkt onschuldig, niet? Niet te rare fratsen uithalen. Maar het zegt zoveel over de manier waarop vroeger iedereen in het gareel moest lopen! Dat bestreek het gebied van je gedrag, vooral ook op school, maar denk ook eens aan seksuele geaardheid. Vroeger waren er uiteraard ook tieners met een andere dan doorsnee seksuele geaardheid, maar ze lieten het wel uit hun hoofd hiervoor uit te komen, de toorn van hun ouders vrezend.
Armen over elkaar en mond dicht!
Het was vast veel rustiger in het klaslokaal vroeger. Dat was vast heel fijn voor kinderen die gevoelig waren. Er is niets mis met rust en orde. De idee achter die rust en orde, dat is waar ik over val. Grote mensen hadden het voor het zeggen en kinderen moesten pareren. Dat idee. Geen kritische vragen stellen. Niet voor jezelf opkomen. Braaf naar de pijpen dansen van de grote mensen. waarom moet dat, mama? ‘Omdat ik het zeg.’ Is dat een teken dat kinderen vroeger meer respect hadden? Misschien wel, maar dat werd er dan ingeslagen, vaak letterlijk, en kwam niet vanuit een intrinsieke motivatie. Geen wonder dat men in de jaren ’60 ineens de losbol uit ging hangen! Het was een logische reactie op de onderdrukking van de jeugd in eerdere jaren.
Was het vroeger dan echt zo slecht?
Als je het mij vraagt, zeg ik: nee, niet alles was slecht. Persoonlijk vind ik dat de gewoonte om kinderen te laten opstaan voor ouderen in bus of trein bijvoorbeeld, een heel goede gewoonte is. Je ziet het tegenwoordig minder, en dat vind ik jammer. Maar ik vind wel dat over het algemeen ouders niet het goede voorbeeld gaven, en dan doel ik op de dooddoeners die ik zojuist tegen het licht heb gehouden. Kinderen werd veel minder dan nu geleerd om hun gevoelens te uiten. Jongens mochten al helemaal niet huilen. Je moest vooral flink zijn. Als je was gevallen en je had je knie lelijk geschaafd, dan klonk het ‘niet voelen.’ Echt fanatieke autoritaire ouders gaven hun kind een pak slaag op de blote billen als kindlief iets ondeugends had gedaan. Vaak zelfs in het openbaar. Niet alleen breng je op deze manier je kind geen respect bij voor anderen, je leert ze vooral zichzelf niet te respecteren. Ik ben niets waard, aangezien ik vernederd word door mijn eigen ouders. Dat dacht zo’n kind dan misschien niet letterlijk, maar werd een basisgevoel. Een kind dat op deze manier wordt behandeld, gaat niet zijn ouders haten. Het gaat zichzelf haten. En kinderen die zichzelf haten, kunnen gevaarlijk respectloos worden naar anderen.
Dus hoe breng je ze dan respect bij?
Nou, niet op de manier waarop dat vroeger gebeurde dus – het mag duidelijk zijn dat ik het vroeger helemaal niet zoveel beter vond allemaal. Ik denk dat het gaat om de juiste balans vinden tussen vasthouden en loslaten. Tijd maken voor je kind. Je kind serieus nemen. Voed ze respectvol op, dan oogst je respect. Niet accepteren dat ze anderen pesten. Respect aanleren voor de natuur, ook. maar vooral: leer ze van zichzelf te houden. Giet er met de paplepel in dat ze de moeite waard zijn, dat ze mogen zijn wie ze zijn. Duidelijke grenzen stellen aan wat toelaatbaar is en wat niet, maar altijd met respect voor je eigen kind. Dat vind ik een voorwaarde om op te groeien tot evenwichtige volwassenen.
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
Ik vind onze nieuwe jeugd ook wat te losjes, maar misschien ben ik dan weer ouderwets op mijn 34ste 🙂 Mijn kinderen worden toch wat strenger opgevoed, respect en beleefdheid kost niets.
http://www.lievelyne.be
[…] is de Mol zat terwijl haar broertje ernstig ziek was. Inmiddels heeft zij hem ook verloren. Diep respect om je in zo’n avontuur te kunnen storten als je broertje bezig is aan de laatste maanden van zijn […]