Door Sanne | Het is zover: ik heb geen baby meer. Dat klinkt heel dramatisch en dat is het voor mij natuurlijk ook. Geen zorgen: met Milo is alles oké, hij is nu alleen een dreumes. Geen baby. Snif. Je zou denken dat het bij de derde makkelijker zou worden. Is niet zo. Ik blijf toch ergens een emotioneel incontinent persoon wat de kinderen betreft. Wel uitsluitend met betrekking tot de kinderen, he. Voor de rest kom ik blijkbaar over alsof alles mij aan mijn bevallige derrière kan oxideren en ik een soort omgekeerde Stormtrooper ben: ipv niks kunnen raken kan niks MIJ raken. Is niet zo, hoor. Het lijkt alleen zo.
Een grote kleine man
Maar goed. Terug naar Het Punt. De grote kleine man is vandaag 1 geworden. Snif. Een jaar geleden was het nog zo’n lief, klein, rustig en makkelijk hummeltje. Nu is hij eh… iets minder klein, rustig en makkelijk. Wel nog steeds net zo lief hoor, ik heb geen klagen. Maar het cliché blijkt maar weer eens waar: het gaat zó godsgruwelijk snel allemaal. Ik bedoel, een jaar geleden kwam ik uiteraard fris & fruitig en op mijn allercharmantst thuis uit het ziekenhuis. Met een klein hummeltje, wat enige gelijkenis vertoonde met een aardappel, in de maxi cosi. Laten we eerlijk zijn, alle pasgeboren baby’s lijken wel een beetje op een aardappel. Of in ieder geval niet op de knappe baby die ze een paar dagen later in hun ‘final form’ zullen zijn. En tóch is het uiteraard de allermooiste en allerliefste baby op aarde. Want hij/zij is van jou.
Afijn, meneer is 1 en ontwikkelt zijn eigen persoonlijkheid.
Uiteraard is hij lief, dol op zijn grote broers, een charmeur, een babbelkous, goed met zijn fijne motoriek en gek op muziek. Maar hij heeft ook een ietsje kort lontje, raakt gefrustreerd als iets naar zijn zin niet snel genoeg lukt, zijn boze gezicht is wel een beeeeetje intimiderend en hij is een tikkeltje lui. Heeft ie allemaal niet van mij, he. Laten we dat voorop stellen. Nee, Milo vindt turbotijgeren blijkbaar een prima alternatief voor gewoon kruipen en zelf gaan zitten is zó 2016. Hij heeft andere prioriteiten. De wereld veroveren en zo. Ook prima.
Ouderlijk overwicht
Bij een dreumes is het de bedoeling dat je ook wat opvoedkundigs in gaat brengen. Schijnt. Dus als Milo weer eens aan de gordijnen hangt of de printer terroriseert (ik weet nog steeds niet hoe ik 6 testpagina’s af moet drukken, hij wel), roep ik geheel volgens de regels ‘nee Milo, dat doen we niet’. Vervolgens blijkt een licht probleem met autoriteit want Milo kijkt me strak aan met een uitdrukkingsloos gezicht terwijl hij respectievelijk aan de gordijnen hangt of gezellig op de printer ramt. Ouderlijk overwicht, ik heb het. Kleine disclaimer: het komt goed, hoor. De exemplaren van 10 & 8 jaar zijn tot op heden ook heel prima gelukt qua opvoeding.
Hoera, Milo is 1 jaar!
Enniewee, Milo is 1. Ik heb geen baby meer, maar een dreumes. Een eigenwijze, eigenzinnige en hilarische dreumes. Die ook het komende jaar enorm hard zal groeien, veel zal leren, nog meer zijn ‘eigen ik’ zal worden en mama steeds ietsje minder nodig zal hebben. Stop de tijd.
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
