Als mama (her)ken je het gevoel vast wel. Je hart slaat een slag over, blijft even stilstaan waarna je, grijpend naar datzelfde hart, een diepe zucht van verlichting slaakt. Het kind doet het nog! Er is gevallen, gestoot of gestruikeld, maar hèt doet het nog. Wel met een schram, bult en een ervaring rijker. Er wordt gevallen en gelukkig weer opgestaan. Ooit zouden ze er iets van moeten opsteken, wat je nu nog niet zou zeggen gezien de frequentie waarop het steeds gebeurt. Opnieuw en alweer. Daarentegen zit het met hun doorzettingsvermogen volgens mij juist weer wel goed.
Jongens toch!
Ik kan me niet herinneren van Mila dat ze zich zo vaak zeer deed. Bas haalt dit dubbel en dwars in. Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat de helft van zijn lichaamsgewicht in zijn hoofd zit. Hij kan vallen waarna je denkt “oeh, dat viel mee”, waarna zijn hoofd denkt “neuh hoor, ik ben nog niet klaar”. Boink. Het doffe geluid van hoofd op hout herken ik inmiddels uit duizenden. Het is altijd afwachten of hij wrijvend over zijn hoofd op staat of dat er meer voor nodig is om hem weer te laten lachen. Denk aan een liedje van Bob de Bouwer of kusjes ofzo. Hij is een taaie.
Jongensmama
Met 1 meisje en 2 jongens zou je mij kunnen bestempelen als jongensmama. Erg goed ben ik er alleen niet in. Ze zouden moeten klimmen en klauteren. Sem leek tevreden met door de kamer kruipen en langs de bank stappen, maar ik heb ‘m laatst al op de derde trap tree betrapt en ook de bank probeert hij te bestijgen. Het avontuur lonkt. Bas wil natuurlijk ook van alles. Alleen mijn hart… Al dat stilstaan en slagen overslaan kunnen toch nooit goed zijn?! Ze mogen daarom vaak maar niks. Soms weinig. Niet dat mijn protesten altijd even zinvol zijn trouwens. Waarom op de bank zitten als je er ook overheen kunt rennen?
Sjonge jonge jonge
Het liefst neem ik ze bij de hand en maak ik de weg voor ze vrij. Alle moeilijkheden wegnemen, tackelen en ze beschermen. Ik weet ook wel dat dat niet gezond is. Ik waak er daarom voor een curlingmoeder te zijn. Ken je ze nog? Die overenthousiaste mensen vroeger die als een dolle de ijsbaan aan het vegen waren voor de curlingbal? Kan niet de bedoeling zijn. Leren door te proberen hou ik daarom Mila vaak voor. Dat geldt natuurlijk ook voor de jongens. Met vallen, opstaan en doorgaan gaan ze er komen. Maar stapje voor stapje hoor. Vandaag beginnen we in de ballenbak.

••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
Weer een geweldige blog en die foto. Super I love it
Wat lief! Word ik blij van, dank je wel. 🙂
[…] de baas. Je rot rennen naar huis regelrecht de avondspits in. En tussen al dat rennen, vliegen, vallen en weer opstaan omgaan met schuldgevoel. Het gevoel dat je je kinderen tekort doet. Je schuldig voelen ten aanzien […]