Twintig, een mooi rond getal wat voor velen waarschijnlijk een getal is met weinig betekenis. Zelf was ik nog net twintig toen ik ontdekte dat ik mama zou worden. Een jonge mama dat wel, maar ik wist dat wij dit zouden kunnen ook al dachten anderen in onze omgeving er toch heel anders over. Het liefst had ik de bevestiging van mijn moeder gehad dat ik dit ook daadwerkelijk zou kunnen en dat ik mij niets hoefde aan te trekken van wat anderen ervan zouden vinden, maar zij was er niet.
Twintig jaar
Het is namelijk al twintig jaar geleden dat ik afscheid heb moeten nemen van haar voor altijd en ik mis haar nog elke dag. Dat een verlies op jonge leeftijd zo’n grote impact heeft op een kind had ik zelf nooit gedacht. Deze impact merk je namelijk jaren later pas op als je zelf volwassen aan het worden bent. De zoektocht naar wie je bent, wat je leuk vindt en wat je doelen zijn. Ik weet bijna zeker dat ze mij hier mee geholpen zou hebben. Terwijl ik het nu alleen heb gedaan met vallen en opstaan.
Zij was er niet om mij weer op de been te helpen en mij in te laten zien waar ik aan zou kunnen werken. Dat ik een ander persoon ben geworden dan dat ik zou zijn als ik haar mijn hele leven tot nu toe naast mij zou hebben gehad is een feit. Misschien woonde ik dan ook wel op een hele andere plek dan dat ik nu doe.
Delen
Missen doe ik haar elke dag. Vooral op de momenten die ik graag met haar had willen delen. Ze was de eerste die het had geweten dat ik zwanger zou zijn. Op dat moment had ze mij vast verteld hoe haar zwangerschappen waren en wat voor baby of kleuter ik was geweest. Zo fantaseer ik wel eens over hetgeen dat ze een super lieve oma zou zijn die trots is op haar kleinkinderen.
En dat ik wanneer de kinderen op school zitten bij haar op de thee zou gaan om gewoon even te kunnen spuien over het mama zijn. Dat het allemaal geen rozegeur en maneschijn is maar dat er ook wel degelijk zorgen om de hoek komen kijken. Iets wat niemand je van tevoren verteld. Ik had zo graag mijn leven met haar willen delen.
Lees ook: Dit is wat ik het lastigst vind aan moeder zijn
Missen
Mijn oudste wordt volgend jaar alweer 11 jaar, de leeftijd dat ik mijn moeder verloor. Ik kan mij niet voorstellen dat ik hem dan zou moeten laten gaan. Hopend dat hij goed terecht gaat komen samen met zijn zusjes. Dat hij er voor kiest om te doen waar hij gelukkig van wordt en de wereld gaat ontdekken. Hem nooit meer knuffels kan geven of opbeurende woorden waar ze op deze leeftijd zo’n behoefte aan hebben. Want ze zijn al zo zoekend naar wie ze zijn en wat ze voelen.
Wat moet dit ontzettend moeilijk zijn geweest voor mijn moeder, om mij te laten gaan. Mij en mijn zus. Maar wat zou ze trots zijn geweest op wat ik heb bereikt in die twintig jaar tijd en hoe ik het doe als moeder.
Foto van moeder en dochter van Ure via Shutterstock
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
