Door Sanne | Zoals we inmiddels allemaal weten: ik hou van doekjes en Milo aan me vast knopen. Laten we daar duidelijk over zijn. Maar soms he, soms is het zo’n gedoe. In ‘het wild’ knopen vind ik vaak al stressvol. Laat staan als mijn handen weer eens niet meewerken. En zowel Milo als ik niet de meest geduldige mensen op deze aardbol zijn. Hoe graag we dat ook zouden willen zijn. In dat geval gaat het meestal zo: pak een enorme lap stof van een meter of vijf. Hou hem voor je en breng de beide uiteinden naar achter, kruis ze en breng ze over je schouders weer naar voren. Tot zover: alles dandy, tof, lukt prima. Maar dan.
Lees ook: Als dragen niet vanzelfsprekend is
Minder gevoel en kracht
Dan moet je kind erin. Als Milo zowaar een geduldige bui heeft (komt wel eens voor) dan geeft me dat wat meer tijd om de boel aan te spannen en te fatsoeneren. Maar helaas heeft mini-meneertje steeds minder geduld. En ik nu het weer iets kouder wordt of er in ieder geval flinke weerswisselingen zijn minder gevoel en kracht in mijn handen. En dat maakt het lastig. Want dan eindig je meestal na een aantal frustrerende pogingen met een soort van geïmproviseerde knoop waar je je sowieso al dood voor schaamt tegenover andere draagmama’s.
Een markt op z’n gat
Daarnaast is die knoop het toppunt van oncomfortabel en lelijkheid. Maar goed, Milo is er blij mee en ik hoor hem niet klagen. Dat dan weer niet. Dus wat dan? Een drager? Maar… ehhh maar… maar… mijn doekjes dan? En de markt ligt enorm op zijn gat, dus doekjes verkopen loopt ook voor geen meter. Geloof me, ik probeer het regelmatig. Maar tenzij ik akkoord zou gaan met hysterisch lage biedingen op Marktplaats (we’ve all been there, don’t judge me) verkoopt er niks. Nul komma nul. Meestal eindig ik dus met een ruil. Wat hartstikke leuk is, maar het brengt me weer terug bij af. Want dan heb ik nog steeds evenveel doekjes en geen funds voor wat anders.
Chick on a mission
Niet dat ik weet wat ‘dat anders’ zou moeten zijn hoor. Een Tula heb ik al eens geprobeerd, dat vind ik dus niks. En daardoor ook een beetje huiverig om andere dragers te proberen. Het lijkt me wel harstikke makkelijk. Dan kan ik Milo tenminste dragen zonder dat mijn handen dwars liggen. Of althans, dat doen ze dan nog wel. Maar daar heb ik dan geen last van. Prima plan. Mijn volgende missie wordt dus ‘een leuke, comfortabele, handige drager vinden’.
Maar ik weiger mijn doekjes op te geven. Zodra Milo besluit dat hij prima zelf kan gaan zitten, kan ik vast weer andere knopen leren die wél gaan. Of zo. Toch?
Foto: draagdoek buiten knopen via Shutterstock
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
Ik herken dit wel. Soms wil het gewoon even niet lukken met knopen en zo.
Hoi! Heb je al eens een storchenwiege babycarier geprobeerd? Draagdoekenstof, dus lekker soepel. Ik draag nog niet op de rug (die van mij zijn 4,5maand en dat voelt voor mij nogal vroeg) maar voor buikdragen vind ik dit veel comfortabeler dan bijvoorbeeld een tula.
Weet niet of Milo daar ondertussen te groot voor is, maar zal eens kijken. Bedankt voor de tip!