Foto’s van de kinderen waar ze bij voorkeur niet alleen op lachen, maar ook de kleding enigszins smetteloos uitzien. Niet te verwarren met gestreken. 😉 Op de achtergrond zie ik liever geen kopjes, rondslingerende kleuterkleding of het plastic meuk uit het propvolle speelkeukentje. Dat is doorgaans de criteria waar een foto voor mij aan moet voldoen wil ik die op Facebook plaatsen. Ze worden afgewisseld met de “ik was daar en het was erg leuk” statussen.
Schone schijn online
Als je enkel afgaat op mijn privé Facebook tijdlijn en ook de social media kanalen van deze blog, heb ik op het oog een geordend leven waar op gezette tijden iets leuks gebeurt. Werkelijkheid of een staaltje online schone schijn? Doe ik mezelf beter voor dan ik ben? Echt niet! Wat ik laat zien op social media is dat wat ik wil laten zien. Het is geenszins mijn intentie om mezelf beter voor te doen. Nu ik blog is het beeld dat ik uitdraag inmiddels iets genuanceerder hoop ik, maar sociaal is alles nog steeds meestal een blije plek.
Picture perfect
Als ik me rot voel, dan ben ik trouwens helemaal niet zo sociaal. Dan heb ik geen behoefte aan collectief in mijn verdriet verzuipen of mijn boosheid in gifjes uitdrukken. Doorgaans kies ik er dus voor om de betere, mooiere en leukere dingen te delen. Je zou kunnen zeggen dat ik een picture perfect laat zien. Voor zover iemand daar al iets van vindt, ga ik ervan uit dat niemand alleen afgaat op dat wat je ziet. Wat je niet ziet is namelijk verre van perfect, gewoon normaal denk ik zelfs. Hoop ik! Het is hier vaak een gezellige rommelboel. Rommel is alleen niet zo fotogeniek.
Ongemakkelijk
Ook irriteer ik me heus weleens aan de kassamejuffrouw, de sproeiende kat van de buren of de man des huizes, maar om dat nu wereldkundig te maken op social media? Nah! Een ongemakkelijk gevoel zou je er van krijgen denk ik. Net als dat je ziet dat iemand zijn onderbroek uit z’n billen peutert. En diegene ziet dat jij het zag. Hoogst ongemakkelijk. Als ik nou de Suzanne Mensen onder de Twitteraars zou zijn, was het een ander verhaal. Toch wil ik ook wel een eerlijk beeld uitdragen. Realistisch vooral. Maar moet je het zien om te weten dat mijn kinderen knoeien, vieze luiers hebben en drammend op de vloer gaan liggen als de televisie nu echt uitmoet? Nee toch? En toch is een beetje bevestiging af en toe wel fijn denk ik. Heb ik zelf ook behoefte aan. Zien dat je niet gek ben en het zeker niet alleen aan jou ligt. Veel van wat ik doormaak, maak jij ook door en die “perfect gekapte en altijd op tijd” moeder op het schoolplein ook.
Say cheese!
Als ik de deur uit ga ben ik gedoucht en op m’n best. Zo is mijn social media eigenlijk ook. Daar laat ik die gezellige foto zien. Op mijn blog nodig ik je als het ware bij mij thuis uit en vertel ik je dat ik me voor die foto in duizend bochten heb moeten wringen terwijl ik net iets te schel Papegaaitje leef je nog aan het zingen was. Hier wil ik dat bemoedigende kneepje op je schouder zijn, maar dat wil nog steeds niet zeggen dat ik alles de ether in gooi. Mijn huis ruim ik immers ook op voor de visite op de stoep staat. Say cheese!
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
