Door Sanne | Weet je nog dat ik het een tijdje geleden over hobby’s had? Niet? Nou daar had ik een stukje over gebrabbeld. Verder dan escape rooms (uiteraard), lezen, films en dat soort verrassende dingen ben ik toen niet gekomen. Gaap. I know. Zo’n interessant persoon blijk ik niet te zijn 😉 Hardlopen, al dan niet met kreunende zombies in mijn oor, ook leuk. Alleen jammer dat MS vaak roet in het eten gooit en ik derhalve steeds opnieuw moet beginnen. En hoewel ik helemaal voor het ‘niet aanstellen, doorgaan, tjakka’ gebeuren ben, is het verdomd lastig om dat ook te doen als het probleem niet mentaal maar lichamelijk is. Als je lijf gewoon niet wil kun je nog zo vaak ‘hoppetee we gaan ervoor’ zeggen, je been gaat er niet op miraculeuze wijze ineens weer door werken. De egoïst. Niet dat ik het opgeef, daar niet van. Want vastberaden ben ik wel. Of stronteigenwijs. Wat je wil.
Afijn, hobby’s. Ik heb er nog een. Jawel. Het was een oude liefde, die ik destijds heb opgegeven vanwege MS. Daar issie weer ja. Ik kom er niet vanaf. Stom. Maar goed, het gaat om fotograferen. En daarvoor heb je, heel bijzonder, ogen nodig. Je ziet het niet aankomen (Ha, ‘see’ what I did there?). Als je niks of in ieder geval weinig ziet, wordt foto’s maken lastig. Buiten dat je geen flauw idee hebt waar je foto’s van maakt dan en of je de lensdop er überhaupt wel af gehaald hebt. Niet handig.
Cursus fotografie
Nu, een jaar of vijf/zes later, is mijn zicht voldoende hersteld om weer door een zoeker te kunnen kijken. En om het onderwerp te zien. Ook handig. En wederom blijkt dat een welgemikte schop onder mijn bevallige derrière nodig is voordat ik het lef heb om zoiets voor mezelf te doen. Mijn moeder wilde namelijk een cursus fotografie doen, en ik mocht mee. Altijd leuk, je wordt er niet stommer van. En de kennis kon best een flinke oppepper gebruiken, natuurlijk. Druk bezig met die cursus dus, maar da’s de theorie. Nu het zelfvertrouwen nog, maar dat blijft een soort van rode draad, een egotripper zal ik nooit worden nee. Aard van het beestje, zeggen ze dan he.
Focus
Maar: het begin is er. Mijn geliefde Nikon past, hoewel oud en achterhaald (ik heb nog steeds de Staatsloterij niet gewonnen, maar spaar druk in mijn ‘fotografiefonds’, donaties welkom… 😉 ), nog steeds in mijn hand en de liefde is er nog steeds. Nu vooral ermee bezig blijven en ‘hoppetee doorzetten’, niet opgeven. Ik bedoel, hoe groot is de kans nu helemaal dat ik nóg een oogzenuwontsteking in hetzelfde oog krijg? Nihil toch? Mooi. Eeeen: focus!
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
