“Kom even bij me zitten, ik wil met je praten.” Zo beginnen tegenwoordig moeilijke gesprekken met mijn 3,5 jarige. En hij komt! Vervolgens vraag ik wat er gebeurd is. Als hij het niet wil vertellen, vertel ik wat ik heb gezien. Ik benoem daarna wat voor gevolgen zijn acties hebben gehad. Pijn, verdriet etcetera. Tot slot vraag ik of hij het kan oplossen.
Ik lijk wel gek
Serieus mensen. Met een 3,5 jarige! Ik lijk wel gek dacht ik toen ik het voor het eerst deed. Nou zal ik je wat vertellen? Ik werd ook gek. Ik rol momenteel moeiteloos van “Kan ik ze nog inruilen?” naar “Arrggggh!” naar “Oh wat zijn ze lief” naar “Serieus, waar zijn die bonnetjes nou?!” Chaos dus.
Dit artikel kun je ook als podcast beluisteren met deze player of via iTunes | Spotify | Libsyn
Ik ben moe(der)
Het moederschap is voor mijn gevoel constant op zoek zijn naar manieren om uitdagingen op te lossen. Het klinkt enorm vermoeiend. En dat is het ook! Wat werkt bij scheet nummer 1, slaat totaal niet aan bij je tweede poepie. En heus het moederschap is niet een rondje mudmasters obstacle run, maar toch wel op z’n minst hordelopen. Met je enkels geboeid. Nee, grapje!
Strafstoel werkt niet
Zal ik je vertellen hoe het eerst ging? Er wordt geduwd, geslagen of afgepakt. Niet omdat het een vervelend jochie is, maar deels aandacht vragen. Kijken tot hoe ver je kunt gaan. Gewoon peuterpuberteit. Waarschuwen. Waarschuwen. En nog een keer… Op de stoel er mee! Moest ik hem wel eerst te pakken zien te krijgen, want wegrennen is de grande finale. Terwijl hij (uiteindelijk) op de strafstoel zat, zat ik met de handen in mijn haar. Ik las overal dat het niet werkt en ik zag ook dat het niet werkt. Hem op die stoel krijgen was drama, hem daarna sorry laten zeggen ook.
Lees ook: Ik tel tot drie.. één, twee, twee en een half…
Opvoedkundige hack
Ik drong echt niet door. Het was De Man die met een oplossing kwam. Hij had een artikel gelezen en liet het mij ook lezen. En jongens kun je je voorstellen hoe erg ik er van baal dat ik niet meer weet wie, wat, waar? Het werkt! En juist daarom zou ik het graag nog eens lezen. Heb ik iets gemist? Kan ik nog iets fijnstellen? Dus mocht je weten welk opvoedkundige goeroe of wetenschap achter deze opvoedkundige tip die werkt zit, laat het me weten!
In elk geval komt het er op neer dat ik niet oordeel en niet zeg wat hij moet doen. Hij lost het gewoon zelf op. Met een kus, knuffel of door iets terug te geven. Zonder drama. Het is zo bizar om te zien dat hij zo goed met die verantwoordelijkheid omgaat. Laatst had hij iets afgepakt van Mila en nadat ik vroeg om een oplossing gaf hij het terug. Waarna zij zo met hem te doen had en het terug wilde geven. En hij het niet wilde omdat hij het zo graag wilde teruggeven. Het was alsnog heibel, maar op een hilarische manier. Ik heb echt om me heen zitten kijken op zoek naar verborgen camera’s.
Eerlijk? Ik heb geen idee waar het schip zal stranden, maar ik vaar wel een stukkie mee.
Met deze afbeelding kun je heel makkelijk deze tip op Pinterest bewaren. Spread the word! ♥
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
