Kom je dan naar mijn huis oma? Als twee blije eitjes keken Benjamin en ik elkaar aan. Ze zei “mijn huis”! Ze zei voor het eerst mijn huis. Waarom dat zo bijzonder is?
Nog net geen hartje centrum, appartement, balkonnetje, bedrijvigheid. Zo woonden we eerst. En we woonden er erg fijn! Een basisschool in de stad zagen we alleen niet zitten. En waar moest ze straks buiten spelen? En niet te vergeten onze kinderwens. Een tweede kind zou een kamer moeten delen met Mila. Geen onoverkomelijk probleem, maar ook niet ideaal. Verhuizen dus. De stad uit! Naar een echt en ruimer huis, met een zolder. En een tuin niet te vergeten. Hoogzwanger was ik toen we een huisje vonden. De overdracht van het oude en nieuwe huis stond een paar weken voor de bevalling gepland. Gekkigheid! Maar wat was ik blij. Autoluw, speeltuin voor de deur en verscheidene buren die welkomst kaartjes in de brievenbus stopten. 2 à 3 weken na de verhuizing kondigde onze kleine man zich aan en waren we de koning te rijk.
Geen moment had ik er rekening mee gehouden dat ze het huis niet zou accepteren. Nou ja, eigenlijk toch wel. Daarom heb ik de verhuizing aan de hand van boekjes uitgebreid besproken. Ook de komst van Bas werd op deze manier aangekondigd. Dat zijn toch enorme veranderingen die veel vragen van een peuter. Het was, zoals verwacht, even wennen op de nieuwe opvang. De zindelijkheid vloog het raam uit, maar kwam na drie weken, als een frisbee, weer terug. De komst van kleine broertje werd goed opgepakt en vooralsnog zijn ze de beste maatjes.
Maar we hadden er geen rekening mee gehouden dat Mila al die tijd in de veronderstelling was dat we in het huis van opa en oma leefden. Voor ons voelde het meteen als thuis. Waar het misging? Opa en oma hebben ontzettend hard gewerkt zodat we zo snel mogelijk konden verhuizen. Dus die hebben hun caravan in de buurt gestald en waren hele dagen in de weer. Af en toe nam ik Mila mee naar het nieuwe huis. En elke keer waren opa en oma dus daar. Geen wonder eigenlijk dat ze dacht dat het hun huis was.
Een paar maanden na de verhuizing merkte ze op dat ze een speelgoed mistte. Dat lag dan vast in ons huis dat ver weg was. Daar was ze echt van overtuigd. Dat gezichtje toen ik zei dat dit ons huis is en we niet terug gingen naar het oude huis. Het brak mijn hart. Ik zei niets nieuws, maar het scheen nu pas door te dringen.
Je maakt keuzes die in het belang van je kind zijn. En dan is het zo zuur dat die keuze je kindje zo verdrietig maakt. Zoals het kinderen eigen is, gaat zo’n moment wel gewoon voorbij. Vergeten was ze het echter niet. Het bleef het huis van opa en oma. Ze wilde graag terug. Het nieuwe huis? Dat was stom! Een tuin? Ook stom en hoeft ze niet!
Intussen ging het wel hartstikke goed op de opvang. En er werd op mooie dagen buiten met de buurkindjes gespeeld. Precies zoals wij voor ogen hadden. Met als hoogtepunt deze week nu eindelijk de erkenning van ons huis als haar thuis.
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
Ik kan me goed voorstellen dat dit een bijzonder moment was. Wat fijn dat ze het nu geaccepteerd heeft. Soms duurt het wennen aan een verandering wat langer dan je verwacht, daar weet ik alles van. De opluchting en blijdschap als ze de drempel over is, is dan ook veel groter dan je in het begin zou denken.
Veel langer dan ik ooit verwacht had. Ik ben ieg heel blij dat deze horde genomen is.
ja het zit soms in kleinere dingen die wij als vanzelf beschouwen en er maar vanuit gaan dat dat voor die kleintjes ook duidelijk is wat dan achteraf niet zo is
fijn dat het nu wel in orde is!!
Precies wat je zegt. Ik ben er nu iets alerter op, maar wij denken zo anders dan kinderen.