Door Sanne | Hai, ik ben Sanne en ik ben een einzelgänger. Ofwel: ik ben een solo-lever. Liever alleen dan in een groep, liever rustig thuis met een boek dan ‘in da club’. Laten we het zo zeggen.
Op een jaar of twee na dan, zo rond mijn 18e. Toen was ik iets minder een Remi boekenwurm. Daarna weer wel. Ik ben simpelweg nooit goed met mensen en vriendschappen geweest. Klinkt zielig, is het niet. Het is wat het is. Of het was wat het was, want inmiddels ben ik veranderd.
Liever alleen
Waardoor het al die tijd is gekomen? Geen idee. Jarenlang gepest worden zal niet meehelpen qua zelfvertrouwen. Als je maar vaak genoeg verteld wordt dat je lelijk bent en niks kan, ga je er nog in geloven ook. Vreemd is dat. Hoe dan ook, mijn ego ’took a hit’ en mijn vertrouwen in mensen ook. Want mensen die zich gedragen als je vriend en zich daarna vol tegen je keren, dat schept geen vertrouwen. Dus was ik liever alleen. Want veilig. En dat werd een gewoonte.
Meer contact
Toen de kinderen kwamen werd er ook iets in mij wakker. Waar was ik nou bang voor? Wat kon er nou helemaal gebeuren? Dus voorzichtig legde ik wat meer contact met ‘enge, vreemde mensen die ik niet ken’. En dat ging eigenlijk best goed. Ik was ook verbaasd. En het kostte me nog wat moeite hoor, zo makkelijk was het nou ook weer niet. Het is niet alsof je kind bent en je moeder tegen je zegt dat je vriendjes moet maken. Dus je staat op het schoolplein, en ziet alle kinderen. Je ziet een meisje van jouw leeftijd met een mooie strik in het haar. Dus je loopt op haar af en zegt dat ze een mooie strik heeft. En je gaat samen spelen. Zoiets. Het schijnt dat volwassenen het raar vinden als er iemand op ze af loopt om te zeggen dat ze een mooie strik hebben. Of ze hebben geen strik.
Nieuwe sociale uitdagingen
Afijn, inmiddels zijn we een paar jaar verder. Een paar teleurstellingen in mensen verder, maar ook een paar vriendschappen. En zelfs een vriendschap die als een storm ontstaan is door een liefde voor Escape Rooms en dragen (ik heb het over jullie Kim & Tamara) en nu al stevig in zijn schoenen staat. Die duurt nog wel even, daar ben ik niet bang voor. Mocht dit voor iemand herkenbaar zijn, of vind je het ook lastig om ‘vriendjes te maken’? Ik hoop tenminste dat er meer zijn. Maar: doe het gewoon. Desnoods via FB groepen. Reageer op mensen, praat met ze. De meeste mensen bijten niet, echt niet. I know. En spreek een keer af, wie weet brengt het jou net zoveel als het bij mij gedaan heeft. Ik duim voor je! Iedere dag zorgt voor nieuwe sociale uitdagingen. Soms gaat het mis, soms heeft het succes.
Live & learn. Maar ik zal nooit meer het eenzame meisje met een boek in haar slaapkamertje zijn, terwijl de andere kinderen buiten spelen. Het is dit keer iets minder grappig geworden, mijn excuses. Ik wist het van tevoren ook niet. Maar het leven bestaat niet alleen uit regenboogpoepende eenhoorns. Toch?
Foto: meisje zittend op een klip via Shutterstock
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
Herkenbaar! Maar idd gewoon doen, levert je soms de mooiste momenten op.