Wanneer het tijdens een gesprek gaat over hulp in de huishouding of een hulpmiddel zoals een rolstoel krijg ik te horen “dat heb jij toch helemaal niet nodig”. En dan antwoord ik met iets als “daar heb je gelijk in”. Op zulke momenten vraag ik mij af of mensen wel echt zien wat er aan de hand is terwijl je het al vaker hebt uitgelegd. Het is bijna het stukje van zolang je nog kan lachen gaat het goed. Net zoals in het liedje van Maan; Ze huilt, maar ze lacht.
Mooie lach
Waarom is het zo lastig om de lach van je gezicht af te halen en te laten zien wat er echt achter schuil gaat. Is het angst dat het dan wordt bevestigd door jezelf of is het schaamte omdat je eigenlijk nog zo jong bent en de altijd vrolijke mama wil zijn die overal wel wil helpen waar ze kan. Die er wil zijn voor haar kinderen en graag een ander helpt, maar vergeet dan weer even dat het eigenlijk helemaal niet kan. Zoals knuffelen met de baby van een vriendin op de arm zodat zij haar handen een momentje vrij heeft. Wetende dat ik hier later veel last van ga ervaren. Maar niemand die het ziet. Ze zien allemaal de mooie vrolijke lach.
De traan
Ook bij mij zie je vaak die mooie vrolijke lach. Maar ‘s avonds als de kinderen op bed liggen en ik drinken wil pakken uit de keuken, voel ik bij het opstaan de pijn door mijn lichaam schieten en de kracht uit mijn benen wegvloeien. Het is niet iets nieuws, dit gebeurt regelmatig. Lange stukken lopen gaan al niet meer. Kinderen op de fiets naar school brengen wil nog, maar onderweg naar huis twijfel ik of ik niet zou afstappen en naar huis zal lopen omdat het fietsen eigenlijk niet meer gaat.
Het liefst zou ik soms willen vragen aan de kinderen of ze zelf naar school kunnen fietsen, maar dat gaat mij een stap te ver. In plaats daarvan neem ik mijn rust wanneer ik weer thuis ben. Ik zal mij er toch bij neer moeten leggen dat ik toch echt chronisch ziek ben en dat dit nooit meer weg zal gaan.
Acceptatie
Een schoolmoeder, zelf ook chronisch ziek, herkende een stukje van haarzelf in mij en riep mij tot stop. Zij heeft mij geholpen met de acceptatie dat het echt niet erg is om als moeder chronisch ziek te zijn en dat het best gezien mag worden. Dat je het juist aan je kinderen moet laten zien, omdat ze meer zien dan dat je denkt. Ook al probeer je het zo goed te verstoppen. Ze merken het wanneer je lontje korter is dan normaal, ze zien het wanneer je gezicht vertrekt als de pijn door je lichaam schiet of wanneer je weer eens iets laat vallen. Waarop ze hun zorg uitspreken en je een stevige knuffel geven. Ook pakken ze meer taken op dan dat je eigenlijk zou willen. Ze zijn jonge mantelzorgers.
Organisaties
En voor jonge mantelzorgers is er een speciaal plekje. Op websites als jongemantelzorg.nl en mantelzorg.nl/jongzorgen vind je informatie en organisaties per gemeente die jou en de kinderen kunnen ondersteunen en helpen waar nodig. Al is het alleen maar zodat je kind zijn hart kan luchten of om er een dagje op uit te gaan zonder zorgen.
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
Het lijkt me heel lastig als je op zo’n jonge leeftijd chronisch ziek bent en voor je kindjes moet zorgen en ik kan me goed voorstellen dat je je daar schuldig over voelt, maar je kan er niks aan doen. Je hebt alles voor je kinderen over en ze krijgen alle liefde die ze nodig hebben. Je bent een super mama, maar af en toe moet je ook aan jezelf denken. Jou lichaam heeft ook rust nodig. Hopelijk vind je een manier om hier mee om te gaan. Kinderen begrijpen vaak meer dan dat je denkt.
[…] Jonge Mantelzorgers weten vaak zelf niet dat ze mantelzorger zijn. Voor hun is het heel normaal om te zorgen voor een naaste. Ze worden soms bestempeld als lui en niet gemotiveerd als het huiswerk weer eens niet af is. Maar als de zorgtaak steeds groter wordt en hun school gaat eronder lijden zullen ze zelf niet snel om hulp vragen, onder andere doordat ze niet zo goed weten bij wie ze terecht zouden kunnen. Daarnaast speelt ook schaamte over de situatie vaak een rol. Kinderen willen niet zielig of bijzonder gevonden worden. […]