Dat je te horen hebt gekregen dat je ernstig ziek bent, is al heftig voor jezelf. Maar hoe ga je dit nieuws aan je kinderen brengen? En wat vertel je wel en niet? In mijn blog geef ik je tips en vertel ik je hoe ik het heb gedaan.
Verwerk het eerst zelf
Niemand wil horen dat hij ernstig ziek is. Het is belangrijk dat je dit nieuws eerst zelf goed verwerkt en op een rijtje zet. Ik weet uit ervaring dat er zoveel emoties en gedachtes door je heen gaan. De eerste keer dat je het nieuws krijgt is er nog niks duidelijk. Je weet dat je ziek bent, maar moet nog eerst door de mallemolen voordat je weet wat het behandelingsplan wordt. En die onzekerheid is killing kan ik je vertellen. Laat het bezinken. Bespreek het met je partner (die er hopelijk bij was toen je dit nieuws kreeg) of met je ouders (wanneer je geen partner hebt). Zet je gedachtes even op een rijtje. Want als jij overstuur bent, dan kan ik je vertellen dat het beter is om even te wachten om dit nieuws aan je kinderen te vertellen.
Wees concreet en duidelijk
Als je het je kinderen gaat vertellen is het belangrijk dat je concreet en duidelijk bent. Aan een hapsnap verhaal hebben ze niks. Soms is het handig om dit gesprek met iemand voor te bereiden. De eerste keer dat ik wist dat ik ernstig ziek zou kunnen zijn, heb ik het mijn kinderen gelijk verteld. Heel kort en bondig. “Mama is ziek. Morgen gaat de dokter kijken wat ik heb.” Zo bereidde ik ze een beetje voor op wat nog kon komen. Toen duidelijk werd dat ik borstkanker had, heb ik ze dit ook verteld. “Mama’s borst is ziek en daardoor moet mama veel naar het ziekenhuis. De dokters gaan kijken hoe ze mama kunnen helpen” Hoe oud je kinderen ook zijn. Dit begrijpen ze allemaal. Ze voelen het als je erom heen draait. Ook het bijhalen van allemaal dingen, gaat hen niet helpen en jou ook niet. Wees duidelijk en concreet. Zeker in deze fase.
Ga op zoek naar visuele ondersteuning
Voor veel kinderen is het fijn om te zien wat er nu met jou gaat gebeuren. Een vriendin van mij kwam met een mooi prentenboek. Erg fijn, want dat past precies bij de leeftijd van mijn kinderen. Ze zijn zes en twee jaar oud. Daarin staat heel mooi omschreven wat er allemaal kon gaan gebeuren. Daarnaast had ik de website kankerspoken.nl gevonden waar ze pagina’s hebben per leeftijd. Hierop kunnen kinderen zelf filmpjes bekijken en lezen over je ziekte. Mocht je een andere ziekte hebben, dan is er online vast ook het één en ander te vinden. Mijn zoontje van zes vond de filmpjes heel interessant en ging daardoor vragen aan mij stellen. Voor mijn jongste van twee was het iets moeilijk, maar het prentenboek gaf haar veel duidelijkheid. Visuele ondersteuning kan helpen om het duidelijker te maken.
Wees eerlijk en open
Je kinderen voelen het wanneer je dingen verzwijgt. Wees daarom open en eerlijk over de dingen die je gaat mee maken. Daarmee zeg ik niet dat je alle details op tafel moet gooien, maar wel eerlijk bent over hoe je je voelt en wat er met je gaat gebeuren. Zeker in deze situaties gaat dat jullie helpen. Je zorgt ervoor dat ze eerder met vragen naar je toe durven te komen. Hou je alles voor jezelf, dan zullen jouw kinderen dat ook doen. Ik vertelde elke week wat er ging gebeuren en naar wie ze gingen. In het begin had ik heel veel onderzoeken en werden ze opgevangen door familie. Door te vertellen wat ik ging doen, creëerde ik rust bij hen. En nu ik chemo’s krijg, vertel ik ze hoe ik mij voel. Ze vragen nu zelfs aan mij of ik een beetje energie heb of even boven wil uitrusten. Vooral mijn oudste is erg zorgzaam.
Betrek ze bij het proces
Dat ik mijn haren ging verliezen, was onvermijdelijk. Maar hoe vertel je het je kinderen en hoe zorg je ervoor dat ze dit niet eng vinden? Ikzelf ben erg open naar ze en neem ze mee in elke stap. Dankzij het prentenboek wisten ze al dat mijn haren uit gingen vallen. Mijn pruik en doekjes had ik al van tevoren gekocht, dus ze wisten hoe het eruit zag. Op de dag zelf heb ik ze het gedeelte van het haar uit het prentenboek nogmaals voorgelezen. Toen ze vroegen of ze ook een stukje mochten af knippen heb ik dat toegelaten. Allebei hebben ze een stukje afgeknipt. Dit moest natuurlijk bewaard worden. Tijdens het afscheren waren ze bij mijn ouders. De ochtend daarna hebben we weer het boekje laten zien en daarna mijn kale hoofd. Mijn jongste vond het erg interessant. Mijn oudste maar eng en spannend. Mijn pruik vinden ze geweldig en noemen ze mijn Nieuwe Haren. En de doekjes vinden ze ook wel oké. Ik vind dat ze er geweldig mee om gaan.
Wees geduldig en geef ze de ruimte
Elk kind is anders en elk kind reageert anders. Geef ze de ruimte die ze nodig hebben. Schrikt jouw kind van het nieuws en wil jouw kind er niet over praten? Laat het dan even rusten. Het is niet niks om te horen dat jouw ouder ziek is. Dit heeft niks te maken met leeftijd. Elk kind kan dit ervaren. Wees daarom geduldig. Ze komen wanneer ze eraan toe zijn. Hou je kind wel goed in de gaten, want als het er echt niet meer over wil praten en jou ontwijkt kan je misschien beter advies vragen aan je huisarts.
Ben jij ernstig ziek en vind je het spannend om dit tegen je kinderen te vertellen? Ik help je graag en wens je heel veel succes met het proces waar je doorheen moet gaan.
Ken jij iemand die ernstig ziek is? Praat erover met degene en vraag hoe jij degene het beste kan helpen. Sommigen willen dat je vooral praktisch er voor hen bent. Anderen willen graag met je praten. Sta er allemaal voor open. Succes.
Uitgelichte foto via Shutterstock
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
