Een onsje minder haast, een tikkie minder schreeuwen en een berg meer tijd. Het is zo’n dag. Vergeet een kilootje geduld niet. Zo’n dag waarvan je ‘m niet zag aankomen toen de wekker ging, maar ineens komt het besef; Arghh! Dit is zo’n dag. Een ochtend waarop een luier verschonen gelijk lijkt te staan aan een pak slaag. Al zouden ze niet eens weten hoe dat aanvoelt. Alles gaat moeizaam en kleren worden niet aangetrokken, maar aangepraat.
Ik praat, niemand lijkt te luisteren.
Een dag van solidariteit. Ik huil, jij huilt, ach laten we allemaal maar huilen. Een dag waarop ondanks het vroegere opstaan je het niet lijkt te winnen van de klok. Tik tak tik tak. De tijd tikt, vliegt en gaat voorbij. Dit is juist de dag dat een schone luier lekkerder kakt, een rits van een jas blijft steken en je nog minstens twee keer terug moet naar binnen voor iets dat echt mee moet, maar vergeten is. Een dag waarop je de ochtend afsluit met een fijne discussie met je wederhelft over mais- en rijstwafels.
Niet omdat het zo belangrijk is, maar omdat het zo’n dag is.
Natuurlijk ook juist de dag om, als kleuter des huizes, te besluiten dat je met je ogen dicht naar de auto moet lopen. Voetje voor voetje en de tijd nemend. De tijd waarvan je die op dat moment zo weinig van hebt, maar die de rest van de dag voorbij lijkt te kruipen. Tuurlijk! Een dag vol irritatie, frustratie en sluimerende escalatie. Zulke dagen zijn er en gaan ook weer om. In de auto zetten we Kinderen voor Kinderen op en daar pikte ik nog net wat wijze raad van mee:
Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.
Foto vrouw met denkbeeldige monsters via Shutterstock
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
