Inmiddels ben ik 17 weken zwanger. Ik wil jullie graag bijpraten over het eerste trimester. Dit duurt tot en met week 13. Er was een hoop gaande in mijn lichaam wat mentaal en fysiek toch wat met me heeft gedaan. Doordat het mijn derde zwangerschap is doe ik bepaalde dingen gewoon echt niet meer. Zoals elke week opzoeken wat er gebeurt aan ontwikkeling, googlen over van alles en nog wat en helaas maak ik ook geen buikfoto’s meer. Wat ik nog wel doe is me blijven verbazen over de groei van mijn buik en het algemene wonder van een zwangerschap. Want jeetje…. dat dat “gewoon zomaar” kan. Met elke zwangerschap sta ik meer dan anders ook altijd stil bij degenen die dit wonder ook willen, maar bij wie het niet lukt of niet mogelijk is.
Blije momentjes
♥ testen ♥ Moeders voor Moeders ♥ de grens van 12 weken halen ♥zwangerschapsaankondiging ♥ elke dag een bakje meloensalade ♥ snoep
Mijn zwangerschapskwaaltjes van het eerste trimester
♦moe ♦ misselijk ♦bekkeninstabiliteit ♦moe ♦ dubbeldragen is door rugpijn pijnlijk
Testen
Dit is de allereerste keer dat ik samen met Benjamin een zwangerschapstest deed. Bij alle drie wist ik voordat ik de test deed eigenlijk wel dat ik zwanger was. Dus toen mijn 2 voor €5,00 test van de Etos een heel heel heel licht streepje liet zien was ik superblij. Mijn nuchtere Zeeuw niet. Daar komt bij dat je als wiskundeleraar gewoon keihard bewijs nodig hebt denk ik. Dit werd niet als zodanig erkend. Het was tijd voor hardere maatregelen. Ik haalde een digitale Clearblue tevoorschijn en deed opnieuw een test. Na wat een eeuwigheid leek gaf ook deze test, met een duidelijk ZWANGER, aan dat ik zwanger ben.
Moeders voor Moeders
Na die twee testen was het voor mij prima. Na een bevestiging heb ik zelf geen behoefte meer aan testen. Echter voor Moeders voor Moeders moest ik nog een testje doen. Hier was ik toch wel weer wat zenuwachtig voor. Gelukkig voor niets. Het plassen voor een goed doel kon voor de derde keer beginnen. Ik moet eerlijk zeggen dat het me bij deze zwangerschap meer moeite kostte. Voorgaande keren woonde ik in een appartement en was alles gelijkvloers. Nu had ik de bakken bij de wc boven staan en niet altijd zin gehad om een tripje naar boven te maken. Maar zoals de consulent zei: elke druppel telt!
Zwangerschapsaankondiging
We hebben deze keer behoorlijk lang gewacht met het openbaar maken van de zwangerschap. Een handjevol mensen hebben we na de eerste echo ingelicht. Inclusief Mila. Mijn buik werd al snel groter en aangezien ze soms nogal ruw op me kan springen leek het mij verstandig om haar te vertellen waarom ze dat beter niet meer kon doen. Haar eerste reactie was: “Maar ik heb toch al een broertje?” Gelukkig vindt ze het helemaal leuk. Ik ben benieuwd hoe dat straks gaat als de baby echt geboren is. Mila en Bas zijn een echt koppeltje en de nieuwe baby zal daar tussenin een plekje moeten zien te vinden.
Met ongeveer 13 weken, dus eigenlijk aan het einde van het trimester, heb ik het online gedeeld. Andere mensen hadden ook opvallende reacties: “Je hebt toch al een jongen en een meisje?” Ook een andere veelgehoorde reactie was de vraag of het wel gepland was. Aan de ene kant begrijpelijk, aan de andere kant weet ik niet zo goed wat ik ervan moet vinden. Mijn buurvrouw die ook zwanger is van de derde heeft dezelfde reacties gehad. Kennelijk is een derde kindje niet meer van deze tijd. En al helemaal niet als je alle smaken al hebt.
Medisch
Doordat al mijn kindjes met een (spoed)keizersnede zijn gehaald, mag ik deze keer niet meer op eigen kracht aan een bevalling beginnen. De verwijzing voor het ziekenhuis is al binnen en binnenkort neem ik contact op om een eerste afspraak te maken. Ik ben opgelucht! Nadat ook de bevalling van Bas na een dag weeën eindigde op de operatiekamer ben ik er klaar mee. Wel vind ik het vreemd om straks de bevaldatum al te weten. Al is het met opvang regelen voor twee kinderen een stuk makkelijker en praktischer.
Twijfels, schuldgevoelens en zorgen
Ja, ook die zijn er! Omdat dat er ook bij hoort wil ik ze niet geheel onbesproken laten.
Schuldgevoelens
Ik startte deze zwangerschap met schuldgevoelens naar Bas toe die in wezen nog maar een baby is. De zwangerschap is gepland en we hebben er dus over nagedacht, maar het lijkt wel of het later pas echt landde. Als de baby geboren is, is hij 1,5 jaar dus dat is prima. Waar ik meer mee zat is dat hij nog borstvoeding krijgt. De kans was reëel dat dat zou stoppen. In het begin leek het ook zo. Inmiddels heeft mijn lichaam alle zeilen bijgezet en loopt het weer als vanouds. Dat verklaart mogelijk de extreme moeheid ook.
Zorgen
De zorgen om een miskraam heeft volgens mij elke zwangere. Dus ook ik. Met elke echo kreeg ik meer vertrouwen en toen ik de 12 weken grens haalde deed ik inwendig een vreugdedansje. De zorgen die zijn overgebleven gaan over het plekje van de baby. Wat wordt zijn kamer? Gaan twee kindjes samen een kamer delen? Geven we de rommelzolder op voor een kamer? Is het wel verstandig om Mila uit haar kamer te verplaatsen? Aangezien we een jaar geleden verhuisd zijn en het even heeft geduurd voordat Mila zich hier thuisvoelde is dat laatste toch wel echt een dingetje. Ik heb besloten om deze zorgen even te parkeren totdat we weten of ons gezin een jongen of meisje mogen verwelkomen.
Twijfels
En dan mijn twijfels. Ik twijfel erover of ik wel weer borstvoeding wil geven. Zo dat is eruit! En ook hier komen schuldgevoelens weer om de hoek kijken. Ik voel me schuldig omdat ik er überhaupt over nadenk. Ik vind het ook stom van mezelf en vind het niet eerlijk tegenover de baby. Waarom Bas en Mila wel? Borstvoeden kan ik. Kolven niet zo. Wil ik mezelf dat weer aandoen? En dan die hormonen. Hoe ben ik zonder hormonen? Ik wil Bep en Truus weer voor mezelf. En vooruit… ook voor Benjamin. En dan vind ik mezelf egoïstisch dat ik dit allemaal bedenk. De verloskundige vroeg me er afgelopen woensdag naar. Omdat mijn tweede trimester al volop begonnen is, en deze blog lang genoeg, zal ik daar bij de volgende update meer over vertellen.
Ik wil iedereen hartelijk bedanken voor de felicitaties die ik heb gekregen na de bekendmaking.
Wil je iets kwijt over wat je gelezen hebt in deze update?
Herken je mijn twijfels en zorgen? Ik ben heel erg benieuwd naar jullie reacties!
Lees ook: Zorgen voor jezelf
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
Wat jammer dat je de vraag krijgt of het wel gepland is.. Geniet van je zwangerschap! Hopelijk gaat de vermoeidheid wat over in semester 2 🙂
Bedankt! Ik hoop het ook.
Wat vervelend dat je toch een aantal klachten hebt. Hoop dat je snel van de misselijkheid af bent, al is bekkeninstabiliteit ook geen pretje!
Het wordt inmiddels echt minder de misselijkheid. Erg fijn! De bekken tobben we nog even mee door.
Beetje laat misschien, maar je bekendmaking eerder had ik gemist: gefeliciteerd met je zwangerschap!
Hopelijk kun je je zorgen en twijfels snel een plekje geven en vallen de zwangerschapskwaaltjes verder mee.
Geniet ervan en wat betreft die rare opmerkingen: dat zegt meer over de mensen die ze maken dan over jou.
Dat geeft helemaal niks. Dank je wel! Voor je felicitatie en je reactie.
Oh die vraag over het gepland zijn kreeg ik ook.
Je hebt er twee, het is een jongen en een meisje, waarom nog een derde….
Tja mijn moedergevoel zei dat mijn gezin nog niet compleet was… That’s it.
Precies dat dus! Je beschrijft exact mijn gevoel. Hier ook het gevoel nog niet compleet te zijn als gezin.