Honderden adviezen zijn er en ergens weet je ze allemaal. Maar soms is het zo moeilijk om te bepalen wat jij de juiste vind, wat bij jou past en om dat dan ook vol te houden. Want ja, ze krijgen echt wel een keer honger. En ja, dan gaan ze vast wel eten. En ja, jou benadering heeft invloed op het proces, op hoe je kindje aankijkt tegen eten. Dat weet je allemaal best. Maar soms, als het voor de zoveelste dag op rij drama is aan tafel. Als er weer geen hap gegeten wordt. Dan word je moedeloos. I have been there, done that zal ik maar zeggen.
Het eerste jaar: heerlijk!
Dat eerste jaar eten kinderen zo lekker. Ja, die eerste hapjes zijn wennen en er worden heel wat gekke bekken uit de kast getrokken. Menig nieuw ouder heeft zijn telefoon er vol mee staan. Want hoe grappig is dat pruil lipje als je kleine spruit voor het eerst een hapje banaan proeft. Of dat gespetter met die gepureerde appel. Dat geworstel met de eerste stukken wortel en het gesmeer met dat broodje avocado.
Maar dan…
Trots ben je dat na die paar keer gekke bekken jou kindje een alles eter lijkt. Enthousiast wordt het van eten en de wereld van ontdekken is leuk en uitdagend.
Maar dan wordt je kindje 1. Het kantelpunt voor vele als het gaat om eten. Ineens krijgen ze een willetje, smaak en voorkeuren. En hoe ouder ze worden hoe duidelijker die lijken te worden. Nee, dit geldt niet voor elk kind. Maar waar ligt dat nu precies aan? Want welke moeder heeft niet wel eens gedacht dat het eetgedrag van niets eters komt van hoe het aangeleerd of aangeboden wordt?
Lekker vers en zonder suikers…vond ik
Ik heb zelf 2 kinderen. Die ik allebei hetzelfde heb aangeboden. Ik was zelfs best goed bezig. Vol enthousiasme las ik boeken over eerste hapjes, wachtte netjes een half jaar, maakte afwisseling in smaken maar ook in structuren en bood alles een aantal keren achter elkaar aan zodat ze kunnen wennen aan wat ze eten. Het eerste jaar vermeed ik strikt alle suikers en was elk hapje vers. Maar ook mijn kinderen bleken een soort aangeboren instinkt te bezitten dat suikers lekker zijn en groentes minder. Dat snoep the bom is en spruitjes per definitie vies zijn.
Het ene kind is het andere niet
Overigens heb ik vooral 2 heel verschillende eters. Waar mijn oudste na haar eerste verjaardag ongeveer stopte met eten, is mijn inmiddels 2,5 jarige dol op alles wat er maar eetbaar is. Groentes, combinaties, structuren… mevrouw wil alles proeven en vind het bijna altijd lekker. Onze oudste is inmiddels 4,5 jaar oud en heeft ons wat vaker met de handen in het haar gebracht. Hele dagen at ze niks. Brood, pap, fruit, warm eten het ging er niet of heel matig in. En zelfs aan de theorie van ‘ze krijgen vanzelf honger’ deed ze ons twijfelen. Toch groeide ze goed, en dat zorgde ervoor dat we enigszins kalm konden blijven in ons soms wanhopige gevoel van ‘wat moeten we nu..’.
Belonen en straffen
Menig methode van belonen en straffen is de revue gepasseerd in de afgelopen 3,5 jaar. De ‘als je je bordje leeg eet dan…’ of juist de ‘als je je bordje niet leeg eet dan..’. Vaak was het doordacht handelen. Bespraken we het onderwerp en hoe we het de komende tijd eens zouden aanvliegen om te kijken of dat werkte. Soms was het ook de wanhoop die sprak en ons liet dreigen. Dit bracht ons vaak in een nog negatievere spiraal die dan doorbroken moest worden door weer even goed te kijken naar onze aanpak en deze te herpakken. Stickerkaarten, samen boodschappen doen, samen koken, haar een stem geven in wat er gegeten werd, apart koken, we try’d it all.
Zoeken naar de oplossing
Onze eind conclusie is dat kinderen inderdaad wel gaan eten als ze honger krijgen (vast ooit) maar die zekerheid ben je soms even kwijt on the way. En dat de negativiteit alleen maar groter wordt als je gaat dwingen en dreigen (maar hé, je bent ook maar een mens). Dat belonen bij goed gedrag beter werkt dan het straffen van negatief gedrag en dat zien eten doet eten. Een positieve houding ten aanzien van eten geef je inderdaad deels mee, maar daarnaast heb je te maken karakter en nog zoveel meer. In ons geval hadden we te maken met een meisje dat heel gevoelig is in haar mond. Stukjes en structuren zijn vaak heel intens voor haar. Het is daarin erg zoeken wat goed werkt en juist niet. Maar een ding is zeker. Kokken en spugen van eten willen wij niet, maar zij zeker ook niet.
Samen dezelfde aanpak
Wat we vooral geleerd hebben is dat dit ouderschap en opvoeden is. Juist in thema’s als eten en slapen kun je hier zo keihard tegen aan lopen omdat je graag de regie wilt hebben, maar eigenlijk niet hebt (iets met dingen die niet af te dwingen zijn..). Zorg dat je op een lijn zit als opvoeders. Dat je benadering goed voelt voor jullie beide en er ruimte is om af en toe even te kijken hoe het ervoor staat. Werkt je aanpak? Moet het bijgesteld worden? Is het tijd om eens iets anders of iets nieuws te proberen?
Daarnaast is ook in dit item communicatie de sleutel. Communicatie tussen ouders onderling maar ook naar je kind toe. Is duidelijk (en realistisch) wat je van hem of haar verwacht? En de wanhoop die je soms kunt voelen, de onmacht en de frustratie die mag er zijn. Adem in, adem uit en zoek samen naar een manier die voor jullie werkt.
En dan hopelijk, eet smakelijk!
Eetfoto via Shutterstock
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••