Als werkende moeder heb je het soms zwaar te verduren. De hectiek van de ochtendspits door. Je uren, al dan niet met plezier, draaien voor de baas. Je rot rennen naar huis regelrecht de avondspits in. En tussen al dat rennen, vliegen, vallen en weer opstaan omgaan met schuldgevoel. Het gevoel dat je je kinderen tekort doet. Je schuldig voelen ten aanzien van de rest die ook wel iets meer aandacht behoeft. Het huishouden, je werk, de partner en vooruit ook jezelf. Het zijn dan ook flink wat ballen die je hoog wilt houden. Niet iedereen voelt zich schuldig.
Werkende moeder
“Zonder werk ben ik geen prettig mens.” “Thuismoederen is niets voor mij.” Ik heb het allemaal wel eens geroepen. Niet altijd even gemeend, maar in de kern klopt het wel. Het heeft uiteraard allemaal met keuzes te maken, linksom of rechtsom. Ik sta vierkant achter mijn keus om een werkende moeder te zijn. Ik zou niets liever willen. Naast dat het de rekeningen, noodzakelijkheden en pleziertjes betaalt, word ik ook blij van de hierbij behorende mate van onafhankelijkheid. Vaak ben ik zelfs trots op mezelf. Zo aan het eind van een dag waarop ik het ‘m geflikt heb. Productief op het werk, blije kindjes thuis, een schoon huis en een tevreden man.
Lees ook: De joint facebookaccounts en andere facebook ergernissen
Een keus hebben
Wat mij betreft is het gras elders nooit groener. Dat neemt niet weg dat ik de voordelen van thuisblijfmoeder zijn heus ook wel zie. Zeker nu ik met zwangerschapsverlof ben, ervaar ik een beetje hoe het zou zijn. (Met de nadruk op een beetje, want ook tijdens mijn verlof wordt aan het eind van de maand netjes mijn salaris gestort.) En toch… Keuzes dus. En dan ben ik blij dat veel van ons ook daadwerkelijk een keus heeft. Het is verdrietig als er door omstandigheden niets meer te willen, laat staan te kiezen valt. Wat ik nog verdrietiger vind zijn de meningen van anderen. Af en toe stuit ik online weleens op opmerkingen als: “Ik heb geen kinderen gekregen om ze door iemand anders te laten opvoeden.” Een opmerking die steekt en jeukt. Het laat mij overigens wel opnieuw nadenken.
Een gevoelige snaar
Daarvoor moet ik wel eerst door de verontwaardiging en belediging heen. Een dergelijke opmerking doet vaak een beetje zeer en voelt als een belediging omdat een gevoelige snaar wordt geraakt. Kinderen zijn vaak per definitie een gevoelige snaar. Als iemand je het gevoel geeft dat je je kinderen tekort doet en ook nog eens willens en wetens, dan is dat niet leuk. Ik ben nu ruim vier jaar een werkende moeder en de keren dat dit soort opmerkingen mij nog raken worden steeds minder. En toch soms… heel soms komt er toch wat binnen. Keihard! Ik las via Blendle een reportage uit de Humo:
Neurobiologe Nicole Strüber: ‘Ik begrijp dat moeders willen gaan werken, maar het ergert me als kinderen daar de dupe van zijn.’
Dit zegt ze naar aanleiding van een wetenschappelijk onderzoek dat heeft aangetoond dat de band die we in het eerste levensjaar met onze ouders of verzorgers opbouwen, in grote mate bepaalt of we later tegen het leven bestand zullen zijn. Kort door de bocht: kinderen van werkende ouders lopen meer risico op depressies en een burn out. Zo dan! Uiteraard zijn er relativerende zaken zoals genen waar je niets aan kunt doen dat je die doorgeeft. Maar aan hechting kun je wel wat doen. En laat hechting nou juist hetgeen zijn wat stressverlagend werkt. En hetgeen kinderen van ons werkende ouders schijnbaar tekort komen. Aldus deze mevrouw.
Lees ook: De dag van de leraar, is dat nou echt nodig?!
Gemengde gevoelens
Zojuist kreeg ik de genadeklap. Misschien zijn het de hormonen, die geef ik de laatste tijd sowieso vaak de schuld van van alles en nog wat. Maar ook dit bericht las ik met gemengde gevoelens. Het zijn twee kleine fragmenten uit een interview met sociaal pedagoog Gitty Feddema op Ad.nl.
Wat Feddema om zich heen ziet: vaders en moeders die zich met al hun energie op werk, carrière en het betalen van hypotheek, vakanties en spullen storten, en steeds minder in hun kinderen investeren. ,,Het is tegenwoordig normaal om kinderen al in hun drie eerste levensjaren in grote mate aan de zorg van anderen over te laten. Aan grootouders, gastouders, en wisselende crècheleidsters.”
De ouderlijke afwezigheid leidt volgens haar tot een onleefbare samenleving met een onopgevoede generatie. En dan gaat het niet alleen om egoïstische en brutale kinderen, maar ook om stille binnenvetters. ,,Het gebrek aan ouderlijke aandacht kan kinderen kweken die permanent negatieve aandacht vragen, maar ook kinderen die fundamenteel onzeker in het leven staan.”
Hier en daar heeft ze heus een punt. Daarom raakt het me ook waarschijnlijk. Maar als ik moet afgaan op de, al dan niet gefundeerde, meningen van deze twee vrouwen, heb ik als werkende moeder niet alleen potentieel onbeschofte kinderen gebaard, maar ook een stelletje toekomstige draaideur patienten.
De maatschappij zijn zij
En ik maar denken dat ik twee mensen op de wereld heb gezet die de boel een beetje mooier maken. Dat mooier maken leren ze niet alleen van mij, maar ook van de juf, de pedagogisch medewerksters en andere kinderen. Ze leren dat niet alles om hun draait, maar ze onderdeel zijn van een groter geheel. De maatschappij. De maatschappij waarin zij later zelfstandig moeten meedraaien. En in die maatschappij zijn ze wel mijn wereld, mijn alles. Zolang ik ze dat gevoel mee kan blijven geven, zal ik met plezier blijven jongleren met alle ballen die ik wens hoog te houden.
Ben jij ook een werkende moeder en geven deze onderzoeken jou ook het gevoel dat je je kinderen tekort doet? Misschien wel meer dan je zelf al had?
Lees ook: voornemens, doelen en challenges; en nu ga ik echt…
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
mooi gezegd en gedacht. Als orthopedagoog constateer ik dat alleen de kids maken tot personen die denken dat de wereld alleen om hun draait en ze op de troon der aanbidding zetten, dat soort klieren van mensen vormt. Lekker hun plekje in de wereld vinden op een manier dat ze zich onderdeel van het geheel voelen dat is idd waar het om draait.
Fijn om het ook vanuit jouw professionele oogpunt te bezien. Dank je wel voor je reactie!
Volgens mij heb je daar een heel mooi punt gemaakt <3
Dank je wel, het zat me een beetje dwars.
Er is in dit soort keuzes geen goed of kwaad. Ik ben nu een aantal jaar fulltime moeder. Nu zie ik er de voordelen van in, maar toen wij destijds deze keuze maakte voelde ik me vooral heel schuldig. Ik haalde mijn kinderen weg uit een hele leuke opvang. Ze hadden daar hun uitdagingen, leermomenten, speelplezier, contacten met andere kinderen, er werden waarden en normen bijgebracht en bovendien kregen ontzettend veel liefde. Hoe kon ik dat thuis in mijn eentje compenseren? Immers is het normaal in deze maatschappij dat moeders veelal werken. Dat was in mijn ogen dus ook
Hetgeen ik mee moest geven als iets wat erbij hoort en prima is. Het heeft lang geduurd om die gedachte los te kunnen laten. Ondertussen heb ik mijn draai gevonden thuis, maar ook op deze keuze is commentaar van mensen die ook
Maar hun mening paraat hebben. Ze kunnen vanalles zeggen, linksom of rechtsom, het is toch nooit goed…Het gaat om jouw gevoel als moeder zijnde en de keuzes die je samen met je partner maakt.
Ik geloof niet dat kinderen slechter af zijn met twee of drie dagen gestructureerde opvang, het gaat om de tijd en aandacht die je ze schenkt. Volg je hart en luister niet teveel naar anderen…
Goed om de andere kant van het verhaal te zien. Bizar eigenlijk dat er zoveel commentaar kan zijn van anderen op hoe we ons leven leiden. Aan het eind van de dag willen we toch allemaal het beste voor onze kinderen? Mooi punt wat je aansnijdt trouwens over het compenseren van uitdagingen, leermomenten etc. Dat is nl exact de reden waarom ik denk geen goede fulltime thuisblijfmoeder te kunnen zijn.
Ondertussen denk ik dat ik een goede thuisblijfmoeder ben. Ik geef ze naar mijn idee een veilig nest en ben er altijd ( ook als ze ziek zijn, en dat vind ik een fijn idee, maar bv ook alle vakanties). Dat is het voordeel van deze keuze. Wij zijn bewust met de opvoeding bezig en ben ervan overtuigd dat ik nette, fatsoenlijke, leuke kinderen op de wereld heb gezet ( die zeker ook niet altijd heilig zijn, net zoals alle andere kinderen). Helaas lees ik op je Facebook dat iemand zijn mening ventileert dat juist kinderen van fulltime moeders zich niet gedragen. Jammer, want je kunt niet iedereen over een kam scheren. Want zoals jij mary lou, je soms aangevallen voelt door bv berichten van onderzoekers, zo voel ik me bij dit soort reacties benadeeld.
Daarbij hoor ik juist geluiden van andere thuisblijfmoeders dat ze blij zijn zelf de opvoeding in de hand te hebben; kinderen die deels elders worden opgevoed zouden er ook nare trekken aan over houden. Ach, en dat bedoel ik dus. Laat iedereen in zijn waarde, er is hier geen goed of fout. Ieder maakt met een reden een keuze. En inderdaad, uiteindelijk willen we toch allemaal hetzelfde voor onze kinderen? Goede uitspraak !
Ik begrijp waarom je je aangevallen voelt, al zal ze dat niet zo generaliserend bedoelen. Maar uiteraard kan ik niet voor haar praten. Verder heb ik niets toe te voegen aan je verhaal. Goede punten allemaal!
Ik heb het artikel van Gitty ook gelezen, en ik denk dat het veel ouders zal bezeren. Ik denk dat ze verwijst naar een kleine groep ouders, die wellicht inderdaad teveel met zichzelf bezig zijn.
Maar de grote meerderheid heeft denk ik wel degelijk hun kind(eren) op nummer 1 staan.
Overigens geloof ik wel dat baby’s het eerste jaar het beste af zijn bij 1 van beide ouders, tenzij het een crèche is met maar twee kinderen of zo, en altijd dezelfde leidster.
Wat heb je dat mooi en integer omschreven. Ik schreef zelf ook over dit onderwerp deze week, maar ging er heel wat minder genuanceerd mee om. ;)Ik deel je mening overigens volledig.
Dat heb je soms he, als iets je raakt. Ik begrijp je heel goed. Ik vond het mooi om hetzelfde nieuws in jouw woorden te lezen.
Goed geschreven! Zelf heb ik ook zwangerschapsverlof nu. Nog een weekje. Ik zou zelf ook geen thuisblijfmoeder willen zijn. Wel denk ik er steeds vaker over om minder te gaan werken. Ik werk vier dagen. Misschien worden dat er drie. Helaas is dat financieel nogal een aanslag. Maar ja het is altijd de juiste balans zoeken. Lastig hè!
Precies mijn situatie en gedachten. Ik mag volgende week trouwens ook weer aan de slag. Jij ook succes!