Zo in de aanloop naar de bevalling toe ga ik steeds vaker nadenken over een aantal dingen. Wat wil ik? Maar vooral wat wil ik niet? Tijdens een zwangerschap en met name een bevalling gebeurt er zoveel waar je geen invloed op hebt. Nu heb ik zelf geen nare ervaringen hiermee. Bij alle zwangerschappen heb ik bijvoorbeeld een inwendige echo geweigerd. Geen idee waarom, maar ik voel me daar niet goed bij. Ook heb ik het gevoel dat het niet nodig is. Gelukkig is hier altijd goed op gereageerd door de verloskundigen. Maar als je kijkt naar het #genoeggezwegen initiatief zijn er helaas genoeg vrouwen voor wie dit anders is geweest. Naar wie niet is geluisterd of aan wie iets is opgedrongen. In het geval van een ziekenhuisbevalling moet je je overgeven aan het verplegend personeel. Wonderwel lukt dit me altijd prima. En toch wordt er een hoop aan je gezeten, geprikt, gevoeld en gedaan.
Een haat liefde verhouding
Wel heb ik altijd het gevoel gehad dat ik correct, adequaat en erg prettig behandeld ben. Ik heb ook gewoon een groot vertrouwen in het Nederlandse zorgsysteem. Voor mij dus geen #genoeggezwegen. Bij thuiskomst is daar de kraamverzorgster. Daar heb ik wel altijd een haat liefde verhouding mee. Het is goed en fijn om iemand te hebben die je bijstaat, maar voor mij blijft ze een indringster. Het is dus een periode van slikken. Tussen de roze wolkjes door is er af en toe donkere bewolking. Dat hoort er allemaal bij. Niet alleen bij het baren, maar ook later in de opvoeding. Ik vind het knap hoe wij vrouwen hiermee omgaan. Er is niet altijd ruimte voor je wensen. Wat jij wilt als barende, als kersverse moeder, als kraamvrouw. Natuurlijk kun je een geboorteplan opstellen. Dit wordt zelfs aangeraden. Ik heb hier nooit de behoefte toe gehad.
Lees ook: De 20 weken echo, het geslacht van onze baby en meer blij nieuws!
Een wens
Wel had ik voor na de geboorte van Bas één wens. Toen ik bijna moest bevallen had ik het idee opgevat dat na de geboorte Mila als eerste haar broertje te zien zou krijgen. Dat leek me mooi voor ons allemaal. Ik zou hem niet vast houden op dat moment, hij zou in zijn bedje liggen. We zouden juist haar op schoot nemen en samen de baby bekijken. Alles om jaloezie te voorkomen. Wat ik hiervan heb geleerd is dat je wel veel kunt willen, maar het in de praktijk toch anders gaat. Hoe het wel verlopen is, weet ik niet eens meer. Anders in elk geval. En het is goedgekomen. Toch vond ik het fijn dat ik deze wens had uitgesproken. Het is ook niemands schuld, behalve de mijne, dat het niet gegaan is zoals ik wilde.
Geen bezoek meteen na de bevalling
De wens die in theorie zo sterk was, bleek in het echt kennelijk toch niet zo sterk. Niet standvastig genoeg tegen de waan van die dag. Deze komende bevalling heb ik ook een wens. Ditmaal ten aanzien van het eerste bezoek. Die wil ik niet ontvangen op de eerste dag. Zo’n eerste dag zit ik zo vol emoties, hormonen en meer. Dan ben ik net geopereerd en lig in bed met een katheter. Geen kant kan ik op en mijn hoofd staat niet naar bezoek. Ik wil niet dat mensen binnen kunnen lopen terwijl ik aan het voeden ben. Ik wil niet dat mijn baby die nog maar zo kort geleden veilig in mijn buik zat opgepakt wordt. Uitgezonderd het ziekenhuispersoneel natuurlijk. Ik voel me op dat moment zowel kwetsbaar als oersterk. Het zijn de momenten waarop ik samen met mijn gezin wil zijn.
Lees ook: Opnieuw zwanger worden binnen een jaar. Dit deed het met mij!
Baas in eigen kraambed
Het is een wens die ik wederom heb uitgesproken naar Benjamin toe. En daarmee plaats ik hem weer in een lastig parket. Makkelijk vind ik dat niet. Want heeft de vader ook niet wat te willen? Mijn wens druist namelijk tegen zijn gevoel in. En toch vind ik dat er ruimte moet zijn hiervoor. Ruimte voor mijn wens. Ook al is de kans groot dat het op dat moment anders gaat. Ik weet dat er niets zo veranderlijk is als de mens. Of als een zwangere vrouw. Als mij voor mijn part! Ik kan nu wel heel stellig iets willen, maar na de bevalling zou het zomaar kunnen zijn dat het me wederom niets uitmaak. Dat ik zelfs dolgraag meteen onze baby aan familie en vrienden wil laten zien. Maar ook dan wil ik dat dat iets is wat ik zelf wil. Niet omdat het zo hoort of omdat ik niet durf uit te spreken wat ik wil. Niet alleen baas in eigen buik, maar ook baas in mijn kraambed. Daar ga ik voor.
Wanneer heb jij het eerste kraambezoek ontvangen?
Uitgelichte foto: pasgeboren baby via Shutterstock
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
Ons eerste kindje komt over +/- tien weken. Merk dat ik de laatste tijd wel steeds beter voor ogen krijg wat ik wel en niet wil. Nu vier ik mijn verjaardag bijvoorbeeld al niet, omdat ik het te druk vind. Zulke keuzes zal ik ook maken rondom babyzaken. Ik moet me er fijn bij voelen.
Hier hebben we bij alledrie pas opa’s en oma’s laten komen de dag na de bevalling. Echte kraam bezoek alleen bij de eerste gedaan bij de dames alletwee een kraamfeest (super goed idee)
Ik denk dat vrouwen in hun kraambed vetorecht hebben. Jij hebt op dat moment net een kind gebaard en bent inderdaad kwetsbaar. Denk ook dat je op dat moment pas kunt beslissen waar je aan toe bent. Het is weliswaar een taboe, want iedereen wil meestal z.s.m. op bezoek komen, maar als je de eerste visite wil uitstellen is het je goed recht. Wij kozen ervoor opa’s en oma’s als eerste te laten komen, net als onze beide zusjes en aanhang. Daarna de rest pas (in de weken daarna). En de sociale verwachtingen loslaten, voelde als een verademing.
Wat een geweldig fijn stuk! Zelf wilde ik bij mijn eerste bevalling heel graag de ouders en broertje/zusje gelijk erbij. Maar eigenlijk achteraf vond ik het een beetje teveel. Ik kan me ook niets meer herinneren van toen omdat alles een waas was en ik net van de verkoeverkamer kwam. De volgende keer dus maar even bedenken wat ik wil..