Door Michael | Een jongetje dat het niet zo nauw nam met regels of voorschriften. Het is een zin die van toepassing was op mijn 22 jarige ik. Als ik geen zin had om te gaan werken, ging ik toch gewoon niet werken? En wat maakte het uit als ik mijn salaris in de eerste week al uitgegeven had? Het lijkt een hopeloos geval, maar toch richt zich nu een man tot u die zich verantwoordelijk voelt voor zijn gezin en zijn leven op orde heeft. Ik noem het een natuurlijke transformatie. Het is echter wel een transformatie die niet zo snel had plaatsgevonden zonder de twee mooiste gebeurtenissen uit mijn leven.
Juni 2006
De laatste loodjes
De dag werpt zijn eerste licht over het mooie Delft als ik in de bus zit naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis ligt mijn vriendin die de laatste loodjes van de zwangerschap doorloopt. Hele zware loodjes, want ze heeft zwangerschapsvergiftiging. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, komt de dienstdoende arts met een uitgestoken hand op mij af. “De situatie van uw vriendin is nu stabiel. Wij maken haar klaar om naar de operatiezaal te gaan, want we gaan uw kindje nu halen”. De woorden die hij zo makkelijk zegt, komen als een donderslag binnen. Want dames, voor een man is het wel écht anders.
Waar de moeder haar lichaam deelt met haar kindje en zo de ultieme band met haar kind opbouwt, moet de man zich tevreden stellen met af en toe een schopje tegen de hand die hij net op de groeiende buik van zijn partner heeft gelegd.
Grootste veranderingen
Een man voelt de verandering niet die het lichaam van een vrouw ondergaat. Voor de man blijft dit beperkt tot ’s avonds naar de supermarkt rennen omdat zijn partner een plotselinge trek in kaasbroodjes heeft. Of het slachtoffer worden van de stemmingswisselingen van zijn partner. Het ene moment is hij immers de held omdat hij een stofzuiger door het huis heeft gehaald waar hij de volgende dag de schlemiel is omdat er weer nieuwe kruimels liggen. Wel heeft de man natuurlijk grote zorgen tijdens zo’n zwangerschap. Het angstbeeld dat Studio Sport op zondagavond wordt ingewisseld door Dora the Explorer is een vaak onderschatte emotionele achtbaan. Enfin, ik dwaal af.
Een sterke vader
Ik zie mijn vriendin verdoofd op de operatietafel liggen als ik binnenkom. Het had net zo goed Gaston van de Postcodeloterij kunnen zijn, want ik heb niet de indruk dat ze door heeft wie er naast haar komt zitten. Dan beginnen de artsen aan het ter wereld brengen van mijn zoon. Binnen een kwartier krijg ik het signaal dat ik over het scherm mag meekijken. Alsof ze een tube tandpasta leeg knijpen, drukken ze op de buik van mijn vriendin. Direct vult het gehuil van mijn zoon de kamer. Zoals we vooraf hebben afgesproken, volg ik mijn zoon waar hij heen gaat. Hij wordt getest en daarna op een doek gelegd. De verpleegkundige vouwt de vier punten van de doek samen en zoals ik mijn sporttas oppak, pakt zij mijn zoon op.
Hij wordt in een bedje gelegd en naar de zaal gereden waar we de dag begonnen. De artsen verzekeren mij dat het goed komt en gaan verder met mijn vriendin. Ik volg mijn zoon naar de zaal. Door het plexiglas van het bedje kijken we elkaar enige tijd nieuwsgierig aan. Begrijpelijkerwijs wordt hij mijn starende gezicht al snel zat en begint te huilen. Paniek maakt zich van mij meester. En nu? Mijn geromantiseerde rol als sterke vader dreigt bij de eerste huilbui al in het water te vallen. Ik aai hem over zijn bolletje en stop het puntje van mijn pink in zijn mond. Tevreden begint hij erop te sabbelen en valt na enige tijd in slaap.
Welkom in ons huis en in ons hart, Jayden!
Mei 2010
Een inleiding
Het moment waar we naar uit hadden gekeken is daar. Mijn lieve partner, die ik inmiddels mijn vrouw mag noemen, wordt ingeleid. Kortom: de natuur wordt een handje geholpen en er wordt een ballonnetje bij haar ingebracht. Eenmaal weer op de zaal vragen we ons bijna tegelijk af: Oke, en nu? Aangezien er geen stormvloed aan weeën losbarst, kijken we elkaar onwennig aan. Rond het middaguur begint het wat te rommelen. De monitor waaraan mijn vrouw is verbonden laat zowaar enige activiteit zien die steeds heviger wordt.
En waar ik bij elke wee mijn hart voel opspringen, wekt diezelfde wee bij mijn vrouw logischerwijs een andere vorm van emotie op.
Geen schone zaak
Ze wordt naar de verloskamer gebracht waar ze de verdere weeën af mag wachten. Nadat mijn vrouw de eerst niet gewilde, maar later zo verlangde ruggenprik had gehad, ging de storm iets liggen. Rustig blader ik in mijn Voetbal International als zij me vraagt om even op haar rug te krabbelen. Ik sla de dekens weg en schrik me een ongeluk. Ik was een keizersnee gewend, dus ik mompel tegen mijn vrouw dat ik zo terug ben en ren de gang op om een zuster te halen. Dit kan toch niet normaal zijn? De zuster bekijkt de situatie onder de dekens en vraagt me half geamuseerd of ik misschien dacht dat een bevalling een schone zaak zou zijn. Hmm, goed punt.
Grote bewondering
Enigzins bedremmeld verdiep ik mij weer in mijn Voetbal International. Een rumoerige avond eindigt in een gevecht waar ik als man alleen maar grote bewondering voor kan hebben. De ritjes naar de supermarkt en stemmingwisselingen vergeet ik in één keer als ik mijn vrouw zie vechten om ons kindje op de wereld te zetten. Ik voel met haar mee. De woede giert door mijn lichaam als de verloskundige in het heetst van de strijd haar nogal hard aanpakt, maar dan is hij er. Waar ik mijn kind bij de eerste bevalling binnen 20 minuten in mijn armen had, hebben we er nu samen een uur of 12 op zitten. Dikke tranen stromen dan ook langs mijn wangen als ik mijn kleine mannetje in mijn armen heb. Even later geef ik hem zijn eerste flesje en valt hij tevreden tegen mij aan in slaap.
Welkom in ons huis en in ons hart, Finnley!
Heden
Ze zijn nu elf en zeven jaar oud. Met de oudste lig ik soms vreselijk in de clinch. Waar hij elf jaar geleden tevreden was met een pink in zijn mond, begint hij nu de eerste tekenen van de puberteit te vertonen. Alles is stom, die ouwe is gek en huiswerk maken is voor mietjes. Nieuwe kleding is binnen de kortste keren kapot en een telefoon kwijtraken wordt met schouder ophalen afgedaan. De jongste volgt soms het voorbeeld van zijn broer en laat af en toe merken dat een grote mond wel iets is wat hij ook kan. Hij is bang in het donker en kruipt bijna elke avond in ons bed.
Zijn motto lijkt soms te zijn: een dag zonder tablet is een dag niet geleefd.
Maar weet u: elke zondagavond kruipt de oudste naast me op de bank om samen Studio Sport te kijken. De tijd van Dora the Explorer ligt namelijk achter ons. Hij pakt dan mijn arm en legt die om hem heen. We lachen om dezelfde dingen en discussiëren over voetbal. De jongste leg ik vaak op bed. We maken dan nog een lolletje. Zijn schaterende lach als ik hem weer eens kietel, klinkt mij als muziek in de oren. Dat zijn de momenten waarop mijn vaderhart het meest gelukkig is. Dan vergeet je bijna de stemmingswisselingen van je vrouw, de ritjes naar de supermarkt, de emoties tijdens de bevalling, de puberteit, huiswerkproblemen, nachtelijke escapades, de tablet-terror en de dagelijkse beslommeringen. Bijna….
Foto: babyhandje in mannenhand en zoon en vader op de bank via Shutterstock
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
Dat klinkt als een bekend verhaal
Leuk zeg!
Haha, inderdaad! Vond het erg leuk om het zo “op papier” te lezen.
Hoe cool!!