Al een tijdje denk ik hier over na. Zo nu en dan worden mijn gevoelens (frustratie?) een beetje aangewakkerd. Om vervolgens weer een plekje te vinden diep in de krochten van mijn hoofd. Maar de online opmerking “Wat een prachtig kindje!” zorgt dat ik er helemaal, maar dan ook helemaal klaar mee ben. Even terug naar de op zich mooie, lieve en leuke opmerking. Deze werd geuit tegen iemand die een foto van haar kindje in een Facebookgroep plaatste. Een kind wiens gezicht op de bewuste foto helemaal niet te zien is, de klompvoetjes des te meer. Het plaatsen van de foto ging ook om de voetjes. De moeder in kwestie had hier een vraag over. Als kers op de taart kreeg ze een compliment over iets wat niet eens zichtbaar was op de foto.
Lees ook: Ik heb drie kinderen gekregen, maar ik ben nog nooit bevallen
Misplaatste vriendelijkheid
Waarom maakt iemand een dergelijke opmerking die nergens op lijkt te slaan? Het lijkt wel misplaatste vriendelijkheid. Tuurlijk, misschien kent diegene die persoon wel. Kán! Of misschien heeft diegene wel even gegluurd op de Facebookpagina van die moeder en daar een te schattige foto gezien van het bewuste kindje. Kan ook! En toch… in het eerste geval komt de opmerking alsnog uit de lucht vallen. En wat het tweede betreft, heb ik te vaak dit soort aardige, lieve en mooie opmerkingen gelezen om er het mijne van te denken. Het heeft me echt bezig gehouden, dus ik heb ook nog aan een derde theorie gedacht. Namelijk het gezegde; Als je niets aardigs te zeggen hebt, zeg dan niets. Het zou zomaar kunnen zijn dat iedereen die niets aardigs te zeggen had, zijn mond heeft dicht gehouden. Geweldig! Fantastisch zelfs!
Niet zo zeuren
Wat je dan overhoudt zijn dan dus die positieve reacties waardoor ik (een niet te weerstaan) behoefte kreeg om deze blog te schrijven. Helaas laat de dagelijkse online realiteit zien dat de negatievelingen echt niet op hun handen gaan zitten voordat ze ergens een reactie op hebben kunnen tikken. Waar komen ze dan wel vandaan? De standaard opmerkingen zoals “Wat een mooi kindje” zodra iemand een foto plaatst van een beperkt of gehandicapt kindje. Het zou nu zomaar zo kunnen zijn dat jij denkt dat ik niet zo moet zeuren. Zeker in deze tijd waarin er alleen maar met modder wordt gegooid door iedereen over van alles en nog wat, is een beetje vriendelijkheid natuurlijk nooit weg. Helemaal mee eens! En hoezo kan het niet dat de reageerders menen wat ze schrijven?
Plaatsvervangende schaamte
Het medelijden met het kindje met bijvoorbeeld klompvoetjes of syndroom van Down druipt namelijk van die opmerkingen af. Ik krijg er jeuk van. En plaatsvervangende schaamte. Tuurlijk, het blijven lastige situaties. Je voelt waarschijnlijk ook sympathie of misschien ook wel medelijden met de bewuste ouders. Zeg dat dan gewoon! Of zeg niks, ook prima. Ik kies er online voor om niets te zeggen. Tenzij ik het echt een mooi, lief of schattig kindje vind natuurlijk. Net zoals ik zou doen bij een kindje zonder (zichtbare) handicap. Wat betreft het echte leven; we hebben een kindje met het syndroom van Down in de familie en eerlijk gezegd, ik vind haar net zo leuk als haar zussen die het syndroom niet hebben. Maar onbevooroordeeld kun je mij in dit geval niet echt noemen. Net zoals bijna elke moeder vindt dat haar kindje de mooiste en de liefste is.
Lees ook: Als je het gevoel krijgt dat je je kinderen tekort doet
Compensatie dwang
Hoewel we als het de kinderen aangaan soms echt een bord voor ons hoofd hebben als moeder, onoprechtheid wordt vaak feilloos opgepikt. Ik kan me gewoon niet anders voorstellen dan dat het de moeder van het kindje een ongemakkelijk gevoel moet geven. Niet omdat ik vind dat dergelijke kindjes niet mooi, lief en leuk kunnen zijn, begrijp me niet verkeerd! Alleen kunnen we alsjeblieft ophouden met doen alsof gehandicapte kindjes per definitie dat zijn? Al die goedbedoelde opmerkingen die geplaatst lijken te worden om iets te compenseren wat, in mijn ogen, niet gecompenseerd hoeft te worden. Het zijn gewoon kindjes, met hier en daar iets extra’s. Er wordt van ze gehouden, ongeacht de ziekte, beperking of wat dan ook. Onoprechte complimenten zijn dan ook onnodig. Moraal van dit verhaal? Die is er niet! Of misschien toch wel; doe normaal! Echt… doe normaal. Want dat zijn deze kindjes ook. Normaal!
Wat vind jij? Loop jij hier tegenaan als moeder van een gehandicapt kind? Kom jij dit soort situaties ook tegen? Of misschien vind je wel dat ik niet zo moet zeuren? Vertel! Ik ben benieuwd naar je mening.
Foto: Een kindje met syndroom van Down rolt deeg uit en steekt koekjesvormpjes in deeg via Shutterstock.
Lees ook: mongolenvlek bij kinderen
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
Ja ik snap je wel. Stoor me er niet zo aan (moet ik eerlijk bekennen dat ik het niet vaak tegenkom, dat scheelt waarschijnlijk haha), maar het is idd soms onoprecht volgens mij. Ook bij kindjes die bijvoorbeeld niet gunstig op de foto staan, er zijn altijd mensen die extreem positief reageren. Je hoeft niet altijd te zeggen wat een mooi kind, daarmee doe je het kindje heus niet tekort.
Ja, ik zit echt in teveel Facebook groepjes. 😉 Helemaal eens met je laatste zin trouwens.
Mee eens. Ik erger me er ook ook, al zeg ik er dan niks van. En ik denk en hoop dat de moeders dat ook snel genoeg in de gaten hebben.
*aan
Ik vraag me echt af of het ze opvalt. Ik ging altijd uit van wel, maar wie weet is dat mijn eigen interpretatie.
Ik weet niet hoor. Ik vind kinderen al snel lief en schattig. Als ik het bij het ene kindje zou zeggen, dan zeg ik het ook bij het andere. Of het nou wel of geen scheve oogjes heeft. Heeft niets met overcompenseren te maken, maar met een gevoel dat iedere moeder het leuk vindt om te horen dat ze een mooi kind heeft. Moeders onder elkaar, hart onder de riem. Zo’n soort gevoel. Maar ik herken het verder ook niet zo… ik zit niet in de groepjes waar jij in zit haha.
Mooi verwoord! Zo heb ik het nog niet bekeken. De opmerkingen kwamen trouwens ook niet zo op mij over. Maar goed, kan natuurlijk ook niet in andermans hoofd kijken. Wel proberen te beschrijven hoe het op mij overkwam.
Bedankt voor je reactie!
Tja, ik vind wel dat je gelijk hebt. Afgezien van het feit dat mijn zusje met Down vroeger ontzettend veel aandacht kreeg, en dingen mocht die wij niet mochten (bijv in winkels aan spullen zitten. Wij kregen een strandje van de verkoopster, bij haar zeiden ze: ach, wat schattig, geeft niet) heeft zij nu ook een behoorlijk vertekend zelfbeeld. Ze denkt bijvoorbeeld dat ze prachtig kan zingen en bloedmooi is. Waarom doen we dit? Een tegenreactie op het taboe van 50 jaar geleden? We zijn doorgeslagen naar de andere kant. Goed dat je dit benoemt!!