Er komt een moment dat je je kindje niet meer kunt dragen. Dit kan verschillende redenen hebben. Voor Niki is dat moment aangebroken. Lees mee hoe ze afscheid neemt van het dragen van haar dochter.
Lieve dochter,
Ons draagverhaal begon toen je een tweetal weken oud was en we een zachte stretch draagdoek cadeau kregen van mijn nichtje. Je genoot ervan om dicht tegen mij aan gebonden te zijn met mijn borsten dichtbij. Opeens had mama twee vrije handen, wat een ontdekking! We konden ook samen de wereld ontdekken, ‘off the beaten path’, zoals we het graag hebben, want dit pad is vaak niet buggy proof.
Je genoot van wandelingen in het bos en was gefascineerd door het bladerdak boven je hoofd. Toen je twee maanden werd, zag je vanuit de draagdoek de eerste keer de zee, wat een mijlpaal! Er zouden nog vele keren volgen. Een maand later, in de herfst, trokken we naar Parijs. De buggy bleek ook hier gauw een last, want een alternatief voor de lange trappen naar de metro was er niet. In deze stad wil je echt niet in een rolstoel terecht komen!
Al snel trokken mama en papa lootjes om jou te mogen dragen, want wat was je lekker warm. Zelf koos je vaak voor mij, of voor mijn borsten eigenlijk, want van uitstapjes kreeg je honger. Toen werd je zeven maanden, mijn verlof eindigde en je kwam nu elke dag mee in de draagdoek, te voet en met de trein, naar het kinderdagverblijf naast mijn werk.
Toen gebruikten we een ergobaby drager. We genoten van elkaars nabijheid, ons dagelijks mama-dochter moment. Als ik een spurtje trekken moest om de trein te halen, gierde je van het lachen. Minder leuk was het vele rechtstaan op de trein want bijna niemand staat op voor een mama met een stevige baby of peuter aan haar buik. We hielden het lang vol, maar toen je achttien maanden werd stapte ik toch over op een plooibuggy. Zo had jij tenminste altijd zitplaats.
Thuis kwam de draagzak ook vaak van pas na een drukke dag in het kinderdagverblijf. Mama kon eten maken terwijl jij je batterijen oplaadde met mijn lichaamswarmte en moedermelk. Ik geef toe, soms vloekte ik wel hierdoor want dit was soms zwaar en onpraktisch, maar naarmate je groter werd gebeurde het steeds minder.
In de weekends en vakanties kwam de draagzak vaak van de kapstok en trokken we er op uit in de Ardennen of zelfs de Pyreneeën, langs de Middellandse zee of op het Franse platteland. We hadden het fijn samen. Je werd alsmaar groter en wou steeds vaker zelf lopen. Als je beentjes moe werden was de draagzak wel nog steeds je goede vriend.
Mama moest steeds vaker de fakkel doorgeven aan papa of opa want wat werd je zwaar. Deze herfst in Zeeland kroop je nog eens dicht tegen me aan in de draagdoek, waarschijnlijk de laatste keer. Niet lang daarna kwam er een broertje of zusje in mijn buik wonen en ondertussen is het voor mij te zwaar. Jouw dragen was een mooi hoofdstuk in ons verhaal!
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
