Soms moet je, om iets te bereiken, je kwetsbaar opstellen. Vandaag doe ik dat. Vandaag schrijf ik een blog over iets persoonlijks, iets intiems, iets waar ik mij voor geschaamd heb maar iets wat openheid verdient. Want we hoeven niet altijd happy en sterk te zijn. Soms is iets moeilijk, lastig, eng of verdrietig. En ook dat mag er zijn. Ook in het moederschap, juist in het moederschap!
Hoera, een dochter!
3 jaar geleden werd na een zwangerschap van 41 weken en 2 dagen onze eerste dochter in het ziekenhuis geboren. Een bevalling waarbij de ontsluiting wat lastig op gang kwam en mijn kleine meid in het vruchtwater gepoept bleek te hebben. Even slikken was dat laatste wel want ik had zo graag thuis bevallen. Eenmaal in het ziekenhuis was ook dat helemaal prima. Gelukkig ging het ontsluiten inmiddels iets sneller. Tegen de tijd dat ik volledige ontsluiting had was de rust ineens ver te zoeken. Ik moest uit bed, er weer in, op mijn zij en weer terug. Ineens stond de kamer vol en werd er gezegd ‘ze moet nu geboren worden’.
Naast mijn man die mijn steun en toeverlaat was, maar ook erg overrompeld werd door wat er allemaal gebeurde, was ook mijn eigen verloskundige gebleven en zag ze de paniek in mijn ogen. Ik vergeet nooit meer dat ze mijn gezicht pakte en kort en bondig uitlegde wat er gebeurde. Dat was op dat moment zo wat ik nodig had. Ze ging geboren worden en dat ging niet lang meer duren. Binnen een paar minuten was ze daar, glibberig maar prachtig en bovenal kerngezond.
Bevalling verwerken
Gevoelsmatig keek ik niet veel later op en was de kamer weer leeg. Nu hoor ik je denken, ideaal, zo snel! Er zijn dames die minstens een uur persen, echt geen pretje. En misschien heb je gelijk. Maar deze snelheid bracht voor mij ook wat moeite met zich mee. Achteraf gezien is de gynaecoloog om 01.03 opgeroepen en is de kleine dame om 01.10 geboren. De eerste dagen vertel ze net als de gemiddelde bevallen vrouw 100x je verhaal. Dat is ook het advies, praat erover en je geeft het een plekje. Alleen dat laatste gebeurde niet.
Al in de kraamweek begonnen de dromen. Ik beleefde mijn bevalling tot in detail opnieuw, keer op keer. Soms paniekerig, vaak vooral onrustig. De ene week droomde ik 1x de andere week wel 4x en zo ging het een tijdje door. Nou ja, zeg maar gerust een tijd.
Lees ook: Baas in eigen kraambed; ik wil geen bezoek meteen na de bevalling
Traumaverwerking
Toen onze dochter 1 werd besefte ik me dat het een kinderwens voor een 2e kindje in de weg stond. Kon ik wel nog een keer bevallen, durfde ik dat wel? Ik besloot dat het tijd was om aan de bel te trekken. Best een stap vond ik dat. Er zijn vrouwen die veel ergere bevallingen meemaken, sterker nog mijn bevalling was helemaal niet zo heel erg! Mijn verloskundige vertelde me dat het niet goed was dat ik zo in de onrust bleef bij het terugdenken aan de bevalling en zoveel nare dromen had ervan. Ze raadde mij aan een psycholoog te bezoeken en vertelde dat ze positieve verhalen kende over EMDR, traumaverwerking.
EMDR na bevalling
Na een doorverwijzing aangevraagd te hebben bij de huisarts ben ik met EMDR gestart. Mijn psycholoog was een vriendelijke man die totaal niet veroordelend was over mijn ‘probleem’. Bij EMDR hoef je eigenlijk niet echt te praten over je bevalling. Ja, je gaat een keer samen een soort van tijdspad af. Wat gebeurde er wanneer, daarbij ga je nog niet echt in op je gevoel. Dit proces ga je als het ware met jezelf aan in een EMDR sessie.
Met een koptelefoon op, piepen in mijn oren, trillende staafjes in mijn handen keek ik naar een lichtbalk waarom een lampje heen en weer zoemde. De psycholoog vroeg mij terug te denken aan mijn bevalling. Doordat je samen het tijdspad besproken hebt kan hij daarin meegaan. Hij vraagt je eigenlijk aan het begin van je verhaal te gaan staan en op play te drukken. En hoewel ik eerst echt wel dacht ‘wat is dit, wat moet ik doen, voel ik als iets?’ werkte het. Ik zat daar, met die koptelefoon op en bekeek als het ware een film van mijn bevalling. Ik moest inzoomen op momenten die onrust, stress of paniek veroorzaakte. De eerste keer kreeg ik een enorme paniek aanval, ik schrok daar erg van. Gelukkig is er dan iemand die je gerust stelt, de juiste vragen stelt en er voor je is.
Ik heb 4 EMDR sessies gehad. En elke sessie moest ik ‘die film’ 2x afspelen voor mezelf. Het is zo bijzonder! Eigenlijk voel je jezelf elke keer rustiger worden. Je denk aan dezelfde dingen als de keer ervoor maar je gevoel wordt kalmer, je emoties vlakken af lijkt het wel. Na 4 sessies vond ik het genoeg. Ik kon echt in rust terug denken aan mijn bevalling. Ja er was nog wel lichte spanning maar ik wilde niet dat dat weg zou zijn, ik had immers wel een kind gekregen op dat moment.
Aangezien ik ook uitgesproken had dat we graag een tweede kindje wilde maar ik dit erg spannend vond stelde mijn psycholoog voor om af te sluiten met een EMDR sessie waarin ik niet terug blikte maar vooruit keek. Hoe zou ik een bevalling graag voor me zien en wat wilde ik daarbij voelen. Inmiddels ben ik mama van 2 prachtige meisjes. De jongste is thuis geboren, de bevalling is ontzettend goed gegaan en ik kijk er met een heel fijn gevoel op terug.
Traumatische bevalling
Wat mij erg goed deed is dat de psycholoog vertelde dat een traumatische bevalling je overkomt. Het maakt niet uit hoe een bevalling precies verlopen is. Eigenlijk is elke bevalling een trauma voor lichaam en geest, iets dat een enorme impact heeft, niet te bevatten is en je overkomt. Maar waar de meeste vrouwen deze in de eerste dagen/weken verwerken lukt dat sommige vrouwen niet zelf. Hij vergeleek het met een postnatale depressie. Het is niet iets dat je kiest, het is iets dat je overkomt. Het is iets dat je zelf niet gemakkelijk op kunt lossen of aan kunt. Het is iets waar je hulp bij mag vragen. Het is iets waar hulp voor is! Vaak gaan een traumatisch ervaren bevalling en een postnatale depressie hand in hand. Ik ben blij dat ik mijn kraamtijd ondanks mijn angst, onrust en dromen wel echt als een roze wolk beleeft heb.
Achteraf gezien had ik zeker geen jaar hoeven en moeten wachten. Ik had mijzelf veel kunnen besparen door eerder aan de bel te trekken. Niet bang te zijn dat het gek, raar of vreemd zou zijn hoe ik was, dacht en het beleefde. Dus lieve kersverse mama, mocht je soms wat moeite hebben, mocht je negatief terug denken aan je bevalling. Mocht je last hebben van angsten, dromen of verdriet. Kaart het aan, vraag om hulp. Het is er en het helpt!
Foto pasgeboren baby van Giancarlo Liguori via Shutterstock
••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
Super stoer dat je hulp hebt gezocht en dat je er nu over durft te praten!! Fijn dat er hulp is. Hopelijk helpt jou openheid hierover andere moeders die er ook mee zitten.