Ik had me afgelopen weken heel anders voorgesteld. Ondanks dat ik er tegenop zag om weer aan het werk te gaan na vier maanden zwangerschapsverlof, dacht ik dat het wel zou loslopen. De timing om DraagKaart juist dan te lanceren was niet ideaal, maar de dingen gaan soms zoals ze gaan. En dan buig je mee. De weg van de minste weerstand enzo. Uiteraard was ik me bewust van de drie koters die ons gezin rijk is, maar op een paar drukke momenten per dag na, valt die drukte ook wel weer mee. Piekbelasting noem ik het als mensen met grote ogen vragen hoe het leven met drie kindjes nou is. Die grote opgezette ogen komen door vooringenomen ideeën dat het vast niet te doen is nu bij ons thuis. En eerlijk? Het valt ook eventjes niet mee!

Afkicken
Mocht je nu een groots meeslepend dramaverhaal verwachten, dan moet ik je helaas teleurstellen. Wel is de balans zoek en laat ik dingen liggen waar ik zo graag aandacht aan wil besteden. De blog bijvoorbeeld. Ik haalde er zoveel energie uit. Het geeft zo’n fijn gevoel om op de knop publiceren te klikken. Verslavend is het. En ik ben cold turkey afgekickt. Want al ruim een week valt er niets nieuws te lezen. Ik doe halfslachtige pogingen, maar blokkeer door alle ballen die ik hoog wil houden. Ook vandaag is het niet zeker of ik het eind van deze blog wel haal. Ik ben nu al een uur bezig tot deze zin. In de tussentijd heb ik niet stilgezeten hoor. Mila en ik zijn van bammetjes voorzien, er zijn wat luiers verwisseld, kusjes en knuffels uitgedeeld en onophoudelijke vragen beantwoord. Ook vond ik het nodig om tussendoor even de Facebookbanner te updaten met onze nieuwste aanwinst.
Een fase
Focus! Ver te zoeken, weg, het raam uit. En prioriteiten stellen is ook een dingetje, maar wat moet dat moet. Waar ik nu op drijf is liefde van de kinderen, de gezelligheid met mijn collega’s, de enthousiaste reacties op de kaarten en de onvoorwaardelijke steun van De Man. Ondertussen ploeter en tik ik door dit artikel heen. Het gaat me weer bijna als vanouds af. Sommige dingen moet je ook gewoon blijven doen. Net als zeggen tegen Bas dat het slaan van je zus echt niet mag. Duwen ook niet trouwens. Twintig keer per dag. Elke dag! Het is hopelijk een fase wordt zo zoetjes aan bijna onze gezinsmantra. Ik zou het bijna vergeten, maar die fases brengen ook een hoop moois mee. Want wat een vent is die jongen van mij geworden. Om op te eten, van te houden en om te lachen. Dat heeft hij feilloos door deze comediant. Hele shows krijgen we; of het nu een stukje dansen op muziek is of het bedelen om een kusje als hij zich heeft bezeerd. Bulderend van het lachen of oorverdovend krijsen. Alles wordt vol overgave gedaan.
De Man
Alles of niets. Net als zijn moeder. Vroeg of laat kom ik mezelf alleen tegen en donderen alle ballen die ik hoog probeer te houden. Of het nou zo’n ramp is? Niet echt. Alles gaat door. Van de wekker ’s morgens tot mijn ogen die ’s avonds van vermoeidheid dicht vallen en alles er tussen in. Alleen De Man schiet er af en toe bij in. Gelukkig vindt hij me lief genoeg en kan hij tegen een stootje. Vorige week kregen we van een stel lieve meiden een wel heel mooi kraamcadeau; een uitje met z’n tweeën inclusief oppas voor alle kindjes. Daar heb ik natuurlijk heel veel zin in. Net als alle blogs die ik de komende tijd weer ga schrijven. Alle ballen weer verzamelen, want wat is dit mooi!

••Op mamaloublogt.nl maken we soms gebruik van affiliatelinks. Dit betekent dat als jij via die link een aankoop doet, wij daar een commissie voor ontvangen. Dit kost jou niets extra. Daarnaast word ik soms betaald of ontvang ik producten in ruil voor een artikel. Meer informatie vind je in mijn disclaimer. ••
Heel herkenbaar, ook al zijn er hier maar 2 kinderen die om aandacht vragen of schreeuwen…
Maar je doet het fantastisch! Zet em op en je kunt nou eenmaal niet alles tegelijk!
Lief! Dank je wel. 🙂 En inderdaad 2 of 3 vind ik niet zo’n groot verschil.
Wat een eerlijke blog! Het valt ook niet mee! Hopelijk is de balans snel weer terug!
Dank Marieke. Het komt ook wel weer goed. Tenminste daar ga ik van uit. Nu nog even dik in de spits.
Heel herkenbaar! Bloggen komt hier nu ook even op de laatste plaats. Maar dan liever 1 goed geschreven blog per week dan 3 die half af geschreven zijn. Nu is een drukke periode, ja, maar straks is het ook weer een keer iets rustiger en dan heb je voldoende tijd om alle onderwerpen te beschrijven die zo lang in je hoofd hebben liggen marineren. 😉